Του Αλέξανδρου Αλεξάκη
Προκαταβολές προσωπικών δεδομένων προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Είμαι κομμάτι μιας γενιάς που κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Είμαι κομμάτι της γενιάς των 30άρηδων που για πρώτη φορά κινδυνεύουν να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους.
Το εισόδημα μου μειώθηκε αισθητά, το καταναλωτικό μου επίπεδο έπεσε δραματικά, και η δική μου η ζωή γέμισε ανασφάλειες και αβεβαιότητες για το μέλλον μου. Δεν είμαι διαπλεκόμενος, δεν είμαι βολεμένος και το μέλλον μου δεν είναι εξασφαλισμένο οικονομικά. Είμαι μέρος της κοινωνίας, ζώ και εργάζομαι σε ένα μικρό χωριό της Κέρκυρας.
Μετά τις εκλογές τις 6ης Μαΐου, δεν μπορεί πλέον κανένας να αμφισβητήσει ότι τα αποτελέσματα αποτελούν μια ξεκάθαρη καταδίκη της πολιτικής που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια. Ο Ελληνικός λαός εκφράστηκε με οργή, αγανάκτηση, θυμό και απογοήτευση για την πλήρη διάσταση λόγων και πράξεων. Ο Ελληνικός λαός καταδίκασε τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία έτη. Ο κόσμος καταδίκασε το σύστημα εξουσίας που είχε βάλει τον λαό στην γωνία και αποφάσιζε για αυτόν χωρίς αυτόν. Πρέπει ορισμένοι να καταλάβουν ότι δεν ηττήθηκαν οι αρχές, οι αξίες και τα οράματα όσων διαχρονικά εμπιστεύθηκαν τα κόμματα εξουσίας, στο διάβα του χρόνου, αλλά οι πολιτικές που εφάρμόσθηκαν από αυτά.
Από την άλλη δεν μπορώ να συμφωνήσω με τους ισχυρισμούς κάποιων, ότι η διάλυση των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών θα δωσει λυσεις και απαντήσεις για το αύριο. Πιστεύω ακράδαντα ότι τα αίτια του «κακού» είναι βαθύτερα. Τα αίτια βρίσκονται σε φαινόμενα όπως η ατιμωρησία, οι ξεπερασμένες νοοτροπίες, η διαφθορά, τα σάπια μυαλά και η διαπλοκή. Φαινόμενα τα οποία πάρα πολυ εύκολα μπορούν να μεταναστεύσουν σε νέους πολιτικούς ξενιστές…
Κάπου στην μέση, ο Ελληνικός λαός ο οποίος στην ουσία αντιδρά στην προσαρμογή του με την σημερινή πραγματικότητα και βροντοφωνάζει ότι θέλει πίσω την πλασματική ευημερία που γνώριζε μέχρι χθες. Μία ολόκληρη κοινωνία η οποία βρίσκετε σε αδιέξοδο και απλά θέλει να ακούσει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται. Ένα ολόκληρο Έθνος που αναζητά υποσχέσεις για μια ανώδυνη έξοδο από τον γολγοθά στον οποίο έχει εισέλθει.
Τελικά “ήταν ωραία στον Ελληνικό παράδεισο, που ο καθένας έβρισκε ότι πάντοτε ποθούσε”, και κανένας δεν θέλει πλέον να παραδεχτεί ότι “εδώ μπορεί να ήταν ο παράδεισος κι η κόλαση όμως εδώ είναι”. Αναφέρομαι στην Ελληνική κοινωνία όπου ο καθένας ζει στην δικιά του πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται την τρέχουσα κατάσταση υπό το δικό του πρίσμα και σπάνια μπαίνει στο διαταύτα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα χρεοκώπησε το 2009 και οι τελευταίοι που το έμαθαν ήταν οι Έλληνες πολίτες. Αντίδραση των πάντων σε κάθε επιχειρηματολογία, θέση, άποψη και αποστέωση του δημόσιου διαλόγου με δίκες προθέσεων. Ποινικοποίηση της κάθε μελέτης, έκθεσης και έρευνας. Επικράτηση πλέον της άποψης ότι οι άλλοι φταίνε για την κατάντια μας.
Είναι θεμιτό να κατακρίνει ο οποιοσδήποτε την πολιτική της λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη απο την Γερμανία και την Γαλλία. Είναι θεμιτό να φωνάζει κάποιος για τα οφέλη που έχουν απο την Ελληνική κρίση. Είναι βλακώδες όμως να τους κατηγορούμε για την κατάντια μας. Είναι βλάκωδες, εις το τετράγωνο, μετά τις κατηγορίες, να τους παρακαλάμε να έρθουν για διακοπές στην Χώρα μας. Κανείς δεν είχε αναλογιστεί τις συνέπειες που θα είχε αυτό το πολεμικό κλίμα στον τουρισμό – Τον τουρισμό που τόσο ανάγκη έχουμε.
Αν πραγματικά λοιπόν θέλουμε να ανατραπεί το όλο κλίμα, αυτό θα γίνει μόνο με πολιτικούς όρους. Με τραμπουκισμούς, χλευασμούς και μονομερείς καταγγελίες δεν γίνεται τίποτα. Αν δεν διορθώσουμε τα δικά μας λάθη, αν δεν πείσουμε ότι είμαστε αξιόπιστοι ως κράτος και ώς χώρα, δεν έχουμε καμία ευκαιρία να διεκδικήσουμε αυτά που χρειάζονται για να σταθούμε ξανά όρθιοι. Αν δεν σταματήσουμε να αντιδράμε με όρους χουλιγκανισμού, η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη.
Τέτοιες συμπεριφορές άλλωστε μας οδήγησαν στην διάλυση μίας κυβέρνησης που τέλοσπαντων λειτουργούσε (…) και την παταγώδη αποτυχία να σχηματίσουμε άλλη. Φτάνοντας έτσι σήμερα να διανύουμε μία απο τις πιο επικύνδυνες φάσεις της ιστορίας μας, με υπηρεσιακή κυβέρνηση και ένα πολιτικό τοπίο το οποίο δεν επιτρέπει ελπίδες για κάτι καλύτερο μετά τις επαναληπτικές της 17ης Ιουνίου.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μία ακόμα εκλογική μάχη, με άδηλο ακόμα αποτέλεσμα και κυρίως με την ατζέντα της αντιπαράθεσης να διαμορφώνεται από την υποσχεσιολογία και το λαϊκισμό. Γνωρίζουμε πολυ καλά ότι το μνημόνιο ούτε θέσφατο είναι, ούτε ιερό Ευαγγέλιο. Γνωρίζουμε επίσης ότι αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό μία αναγκαστική πραγματικότητα, από την οποία ακόμα και αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, δεν θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε χωρίς κάποιας μορφής επώδυνης δημοσιονομικής προσαρμογής.
Είναι αυτονόητο ότι κανείς μας δεν θέλει να βλέπει τα εισοδήματα του να μειώνονται, κανείς δεν θέλει να μείνει άνεργος και άπαντες αναζητάμε ένα καλύτερο αύριο. Όλα τα παραπάνω όμως και άλλα τόσα προβλήματα δεν λύνονται ούτε με ευχολόγια, ούτε με υποσχέσεις – απο αυτά χορτάσαμε πλέον. Οφείλουν κάποιοι λίγες ημέρες πριν τις επαναληπτικές εκλογές να σοβαρευτούν και να μας πούν με ποιο συγκεκριμένο σχέδιο και με ποιές συμμαχίες θέλουν να κυβερνήσουν τον τόπο και να βγάλουν την Πατρίδα απο το τέλμα. Και όταν λέω κάποιοι, εννοώ αυτούς που από τη μία βάπτισαν το μνημόνιο “κατοχή” και κύρηξαν πόλεμο στους ευρωπαίους εταίρους αλλά κανένας τους δεν κουβεντιάζει για εργασία.
Όλοι αυτοί ετοιμάζονται για “μάχες” αλλά κανένας δεν συζητάει για αλλαγή και ανάπτυξη του παραγωγικού μας μοντέλου. Αυτοί οι οποίοι τελικά δείχνουν ολική άγνοια της βασικής Ευρωπαικής πολιτικής φιλοσοφίας και πιστεύουν ότι απειλώντας να καταστρέψουν αυτά που κάποιοι πάσχιζαν να χτίσουν 60 χρόνια είναι η σωστή πολιτική. Επιβραβεύοντας όμως όσους κακόπιστους ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στην Ευρώπη.
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη απο νέες διαδικασίες και νέους θεσμούς δακυβέρνησης τους οποίους θα κληθεί να υπηρετήσει ένα ανανεωμένο πολιτικό προσωπικό και όχι νέα κόμματα εξουσίας. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη απο δομές και όχι απο πολιτικές παρθένες, οι οποίες σε σύντομο διάστημα θα σουλατσάρουν με τα σκέλια διάπλατα ανοιχτά στο πολιτικό πεζοδρόμιο και με την πολιτική τους σεμνότητα να έχει δώσει την θέση της στο καλάμι της αλαζονείας.
