Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, αρχειονόμος
Το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών ποιο είναι; Το δίλημμα που μορφώνεται δεν είναι άλλο από την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη! Μοιάζει λίγο το σκηνικό με τις εκλογικές αναμετρήσεις του ’70. Όχι στην ΕΟΚ, έξω από το ΝΑΤΟ και τα ρέστα. Βέβαια η παράταξη που είχε σημαία της αυτά τα όχι, μόλις ανέλαβε την εξουσία άλλαξε ρώτα. Με αποτέλεσμα η ελληνική εκδοχή της ευρωπαϊκής προοπτικής να αποσαρθρώσει τόσο βαθιά τον κρατικό μηχανισμό και την οικονομία, που μέσα σε 32 χρόνια να βρεθούμε στο ίδιο σημείο, αν όχι σε χειρότερο.
Και τώρα πάλι από την αρχή. Τώρα όμως οι Ευρωπαίοι δε φέρουν δώρα και πακέτα στήριξης, αλλά περικοπές και φτώχεια. Πρόγραμμα εξυγίανσης το λένε ή μνημόνιο! Το περίεργο είναι ότι τώρα που οι Ευρωπαίοι μας σηκώνουν το δάχτυλο και μας οδηγούν στην εξαθλίωση, σχεδόν το σύνολο των κομματικών σχηματισμών υπερασπίζονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό!!!
Έλληνες, ποιος μπορεί να τους καταλάβει; Αυτή η κομματική πολυδιάσπαση που αντιμετωπίζουμε τελικά δε σημαίνει και πολυδιάσπαση απόψεων. Αντιθέτως. Οι δρόμοι παραμένουν δύο. Τρίτος δρόμος δε προτείνεται. Θα μου πείτε ποιος είναι ο δεύτερος. Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή που προτείνει το ΚΚΕ, αλλά αυτή φαίνεται να απέχει από τις συνειδήσεις των πολιτών. Ίσως όχι άδικα.
Οι λύσεις που χρειαζόμαστε πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα, και άμεσες λύσεις δε βλέπω από πουθενά. Τα πολλά κόμματα που δημιουργήθηκαν, δε φαίνεται να είναι αποτέλεσμα διαφορετικών προσεγγίσεων αλλά απλών αποχρώσεων μέσα στην ίδια κατεύθυνση. Και σίγουρα εμπεριέχουν μεγάλες δώσεις εγωισμού και προσπάθειας δημιουργίας μικρών κομματικών «τσιφλικιών»!
Τα ‘χουμε ξαναδεί! Η ελληνική ιστορία έχει αρκετές «πολυδιασπάσεις» μπροστά σε μεγάλα και σοβαρά ζητήματα. Η κύρια αιτία ήταν η αδυναμία κατανόησης της σοβαρότητας της κατάστασης και όχι η διαφορετική άποψη. Κορυφαία παράδειγμα είναι η αντίστοιχες πολυδιασπάσεις πριν την έλευση του Ιμπραήμ ή μετά την μικρασιατική καταστροφή ή ακόμα μετά τον εμφύλιο. Όλες κάτι αφαίρεσαν από τον τόπο. Αφαίρεσαν αυτά που είχαν κερδηθεί από τις «ενώσεις»! Όπως αυτές του ’21 ή του ’40! Δυστυχώς οι εθνικές μας ομοψυχίες είναι πάντα ποτισμένες με αίμα. Το αίμα μας ενώνει και όχι το μελάνι. Τα μνημόνια έχουν πάνω μελάνι και δε μας αφήνουν να διακρίνουμε το αίμα που έρχεται! Οι βόμβες αντικαταστάθηκαν από σφραγίδες, οι ριπές από υπογραφές και θόλωσαν τη σκέψη.
Αυτός είναι ο τρίτος δρόμος. Να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα με ομοψυχία και όλοι μαζί. Ο στόχος πρέπει να είναι η χώρα και όχι οι καρέκλες και τα κομματικά τσιφλίκια. Αλλά αυτό, ως φαίνεται, θα το καταλάβουμε μετά την καταστροφή. Όπως πάντα. Είναι διαφορετικό να διαπραγματεύεσαι έχοντας ένα λαό από πίσω και άλλο να έχεις μερικούς βουλευτάδες εκλεγμένους μέσα από πελατειακές σχέσεις. Δεν έχουμε άξιους πολιτικούς. Είναι αλήθεια. Γιατί δεν είμαστε άξιοι οι ίδιοι να ξεχωρίσουμε το καλό απ’ το κακό μας. Πνιγήκαμε μέσα στην εύκολη ζωή. Μας την πρόσφεραν απλόχερα και την αρπάξαμε. Μας ζητάνε τώρα, οι ίδιοι, να την επιστρέψουμε. Με τόκο! Κοιτάμε σα χάνοι και τη κουτσή Μαρία να κάνει κόμμα και να ζητά την ψήφο μας για να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα μας σώσει! Ακόμα και την ύστατη στιγμή αποζητούν μια καρέκλα. Γι’ αυτούς είναι το μόνο διακύδευμα, δεδομένου ότι ήδη έχουμε υπογράψει για το πώς θα ζήσουμε από δω και πέρα. Ο τρίτος δρόμος περνάει μέσα από μας. Πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας το «διαίρει» που μας επέβαλαν και να τους υποχρεώσουμε στο «βασίλευε» για λογαριασμό μας! Όχι, δε προτείνω λαϊκή εξέγερση. Λίγα λεπτά σκέψη πριν την κάλπη είναι αρκετά.
