Το ποδόσφαιρο αποτελεί αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων, με χιλιάδες ποδοσφαιριστές να έχουν περάσει από το ελληνικό πρωτάθλημα εδώ και έναν περίπου αιώνα. Με την τεχνολογία να είναι σαφώς σε χαμηλότερο επίπεδο τις προηγούμενες δεκαετίες, δυστυχώς, δεν έχουμε την εικόνα που θα έπρεπε για τους ποδοσφαιριστές του παρελθόντος, σε αντίθεση με το παρόν, όπου χάρη στο ίντερνετ και τη δυνατότητα καταγραφής βίντεο, μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα για κάθε παίκτη.
Παρακάτω θα παραθέσουμε μερικούς ποδοσφαιριστές που πολλοί δεν θυμούνται, έχουν όμως αφήσει το στίγμα τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Χρήστος Αρδίζογλου – ΑΕΚ
Ο Χρήστος Αρδίζογλου είναι ένας ακραίος επιθετικός με εντυπωσιακό ταλέντο που αγωνίστηκε, μεταξύ άλλων, στην ΑΕΚ, αλλά και σε άλλες ομάδες της Αθήνας. Γεννήθηκε στο Ισραήλ όμως σε μικρή ηλικία μετακόμισε στην Ελλάδα, όπου και ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Απόλλωνα Αθηνών.
Στα 18 του κατάφερε να γίνει μέλος της πρώτης ομάδας, αγωνιζόμενος για μία τριετία μέχρι να τον εντοπίσει και να τον αποκτήσει η Ένωση. Εκεί έμεινε για 11 χρόνια, καταφέρνοντας να φτάσει μαζί με την ομάδα στα ημιτελικά του τότε Κυπέλλου UEFA, το 1976. Τότε βεβαίως η διοργάνωση ήταν σχετικά πιο εύκολη σε σχέση με τώρα, που τα φαβορί είναι πάντα ομάδες μεγάλων πρωταθλημάτων. Αν υπήρχε τότε stoixima, ελάχιστοι θα πόνταραν σε αυτή την μεγάλη επιτυχία της Ένωσης, που μνημονεύεται ακόμα και σήμερα. Ωστόσο, αν και αποτελούσε μέλος της ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, λόγω τιμωρίας στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα εκείνη τη σεζόν.
Πέρα από τις διακρίσεις του με την ΑΕΚ κατάφερε να στελεχώσει και την Εθνική ομάδα της Ελλάδας, έχοντας συνολικά 43 συμμετοχές. Μάλιστα ήταν και μέλος της ομάδας που πήρε την πρόκριση για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Ιταλία το 1980, ενώ μάλιστα ψηφίστηκε ως μέλος και της δεύτερης καλύτερης ενδεκάδας στο συγκεκριμένο τουρνουά. Μάλιστα, υπήρχε ακόμα και μια κλήση για την μικτή κόσμου, κάτι που αποτελεί σημαντική διάκριση και σπάνιο φαινόμενο για κάποιον Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Κατά την αποχώρησή του από την ΑΕΚ αγωνίστηκε για τον Απόλλωνα Σμύρνης και τον Ατρόμητο Αθηνών στα τελευταία χρόνια της καριέρας του.
Συνολικά κατέκτησε 2 πρωταθλήματα Ελλάδος και δύο κύπελλα, με τους φίλους της ΑΕΚ να τον θυμούνται ακόμα για την τεχνική του κατάρτιση αλλά και για την αγάπη που έδειξε στην ομάδα, με την σημαντική του αφοσίωση να τον καθιστά έναν από τους θρύλους του συλλόγου.
Γιάννης Σημαντήρης – Ολυμπιακός
Ο Γιάννης Σημαντήρης αποτελεί μία ιστορική προσωπικότητα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αφήνοντας το στίγμα του με μια πορεία 14 ετών στον χώρο. Ο ποδοσφαιριστής γεννήθηκε το 1940 στο Ισραήλ και συγκεκριμένα στη Χάιφα. Πρόκειται για έναν ομογενή από το εξωτερικό, που ξεκίνησε την καριέρα του στη Χάποελ Χάιφα. Είναι από τους πρώτους ομογενείς ποδοσφαιριστές που εμφανίστηκαν στο τότε ελληνικό πρωτάθλημα, φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού για πέντε χρόνια. Ωστόσο, από το 1960 έως το 1965 δεν κατάφερε να πάρει κάποιον τίτλο πρωταθλήματος με τους ερυθρόλευκους. Αντιθέτως, η ομάδα του Πειραιά πήρε τα δύο επόμενα πρωταθλήματα μετά την αποχώρησή του για τον ΟΦΗ. Έμεινε τέσσερα χρόνια στην ομάδα της Κρήτης και ακολούθησε μια πενταετία στη Λάρισα με συνολικά 157 συμμετοχές.
Ιδιαίτερο στοιχείο είναι ότι πρόκειται για την πρώτη φορά που 3 αδέλφια αγωνίστηκαν μαζί στον ίδιο σύλλογο, ενώ και ο πατέρας τους αγωνιζόταν ως ποδοσφαιριστής στην Αίγυπτο. Έφυγε από τη ζωή το 2007 σε ηλικία 67 ετών, ενώ εργαζόταν ως οδηγός ταξί μετά την απόσυρσή του από τον χώρο.
Ανδρέας Μουράτης – Ολυμπιακός
Ο Ανδρέας Μουράτης ήταν μία εμβληματική φιγούρα για τον Ολυμπιακό κατά το ξεκίνημα της ομάδας του Πειραιά. Πρόκειται για ακόμα έναν γιο προσφύγων, που είχε μία δύσκολη παιδική ηλικία, αφού ξεκίνησε να εργάζεται από πολύ μικρός για να βοηθήσει την οικογένειά του να βγάλει τα προς το ζην.
Ο πατέρας του ήταν φίλος του ποδοσφαίρου, ιδρύοντας μάλιστα την ομάδα του Πολικού Αστέρα με έδρα τον Πειραιά. Ξεκινώντας ο μικρός Ανδρέας αγωνίστηκε στην Προοδευτική, όμως, ήδη αρκετά μικρός με το τέλος της Κατοχής, ξεκίνησε από τις μικρές ομάδες του Ολυμπιακού για να φτάσει μέχρι και την πρώτη ομάδα. Εκεί αγωνίστηκε για σχεδόν μία δεκαετία, φεύγοντας στη συνέχεια για να παίξει στην ομάδα του Αργοναύτη και να σταματήσει το ποδόσφαιρο λίγα χρόνια μετά.
Παρέμεινε μία μορφή συνυφασμένη με τον Ολυμπιακό, αφού το σπίτι του είναι δίπλα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ο δρόμος της κατοικίας του έχει πάρει πλέον το όνομά του ως μία ιστορική μορφή της ομάδας. Παρέμεινε στο πλευρό του συλλόγου μέχρι και τον θάνατό του, στηρίζοντας με αρκετούς τρόπους τα διάφορα τμήματα υποδομής, ενώ είχε διατελέσει ακόμα και φροντιστής.
Πολλοί τον θυμούνται με το παρατσούκλι Μιζούρι, ένα γνωστό και περιβόητο θωρηκτό που είχε περάσει από τον Πειραιά, αφού το παιχνίδι του χαρακτηριζόταν από αξιοσημείωτη ένταση και πάθος, αγωνιζόμενος ακόμη και τραυματίας σε κάποιες περιπτώσεις.
Αυτή η δύναμη που έβγαζε στον αγωνιστικό χώρο έχει εμπνεύσει πολλούς νέους ποδοσφαιριστές κατά τη δεκαετία του ’40 και του ’50, σε μία περίοδο που το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό και το κέρδος δεν ήταν το κίνητρο για όσους συμμετείχαν.
Τάκης Λουκανίδης – Παναθηναϊκός
Ο Τάκης Λουκανίδης είναι μία ιστορική μορφή του Παναθηναϊκού, που άφησε με χρυσά γράμματα χαραγμένο το όνομά του στην ιστορία της ομάδας. Ανάμεσα στα κατορθώματά του είναι ότι αποτελεί το μόνο παίκτη, από μία ομάδα εκτός του ΠΟΚ, που κατάφερε να κληθεί στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας. Αυτό βέβαια ίσχυε για το 1958 όταν και διακρίθηκε με την ομάδα της Δόξας Δράμας, ένα από τα πιο ιστορικά σωματεία στη χώρα, που εκείνη την περίοδο εντυπωσίαζε με την πορεία της.
Ωστόσο δεν παρέμεινε στην ομάδα της Δράμας, αφού ήρθε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο και κατάφερε να κατακτήσει 4 πρωταθλήματα και ένα κύπελλο στα επόμενα επτά χρόνια. Αποτέλεσε μέλος της ιστορικής ομάδας που κατέκτησε πρωτάθλημα χωρίς ήττα το 1963, ενώ ενδιάμεσα είχε αποχωρήσει για τη Νότιο Αφρική λόγω προσωπικών ζητημάτων. Ωστόσο εν τέλει επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε την καριέρα του στην ομάδα του Άρη, με την οποία και κατέκτησε ένα κύπελλο το 1970.
Προερχόμενος από μία αγροτική οικογένεια με πολλά μέλη και με τον πατέρα του να φεύγει από τη ζωή όταν ήταν μόλις 5 ετών, θα περίμενε κανείς να αναγκαστεί να εργαστεί και να χαραμίσει το ταλέντο του ως ποδοσφαιριστής. Ωστόσο ξεκίνησε, μετά από πρόταση ενός καθηγητή στο σχολείο του, να ασχολείται με το ποδόσφαιρο και άρχισε από την ΑΕΚ Κομοτηνής την καριέρα του. Η μητέρα του τον στήριξε παρόλο τον ελάχιστο χρόνο που διέθετε και τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε, πιστεύοντας στο ταλέντο και στην προοπτική του γιου της να διακριθεί στο ποδόσφαιρο. Ήταν κάτι πραγματικά σπάνιο για τον αθλητισμό στην Ελλάδα την τότε εποχή, αφού η στήριξη από την οικογένεια ήταν γενικά ελάχιστη.
