Ορισμένα άγχη φαίνεται να προκύπτουν χωρίς λόγο. Ωστόσο, συχνά τροφοδοτούνται από λανθασμένες πεποιθήσεις σχετικά με το ρόλο μας στη ζωή των άλλων ανθρώπων, αναφέρει άρθρο του psychologies.com.
Όταν εμφανίζεται άγχος, είναι σύνηθες να αναζητούμε την πηγή της δυσφορίας μέσα μας. Τι γίνεται όμως αν το πρόβλημα δεν είστε εσείς; Πολλοί αγχώδεις άνθρωποι τείνουν να αισθάνονται υπεύθυνοι για τα πάντα: για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, για τις αποφάσεις που λαμβάνονται γύρω τους ή ακόμη και για τις σιωπηρές προσδοκίες που θέτει η κοινωνία σε αυτούς. Αυτό το αντανακλαστικό της υπερ-υπευθυνότητας βαραίνει… και συχνά είναι αβάσιμο.
Όπως εξήγησε η Carrie Howard, κλινική κοινωνική λειτουργός «δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις συναισθηματικές αντιδράσεις των άλλων. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τα δικά του συναισθήματα, αν και φυσικά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς ενεργούμε». Το να απελευθερωθούμε από αυτή τη σύγχυση είναι απαραίτητο αν θέλουμε να βρούμε μόνιμη εσωτερική ειρήνη.
Δεν είστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων
Το να βλέπετε κάποιον κοντινό σας άνθρωπο να υποφέρει μπορεί να σας αναστατώνει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπομένετε τον πόνο. Πολλοί άνθρωποι εξαντλούνται προσπαθώντας να «διορθώσουν» αυτό που νιώθει ο άλλος, με τη λανθασμένη πεποίθηση ότι εκείνοι προκάλεσαν τον πόνο ή ότι πρέπει να τον απαλλάξουν από το βάρος του. Ωστόσο, όπως μας υπενθυμίζει η Emmalee Bierly, θεραπεύτρια γάμου, «το να θυσιάζετε τον εαυτό σας για να αποφύγετε τη δυσφορία του άλλου ατόμου καταλήγει να δημιουργεί πόνο για τον εαυτό σας». Το να καλωσορίζετε τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων χωρίς να τα απορροφάτε είναι μια πιο υγιής -και πιο προστατευτική- συναισθηματική στάση.
Δεν έχετε κανέναν έλεγχο στις αποφάσεις των άλλων ανθρώπων
Το να προσπαθείτε να αποτρέψετε τα λάθη κάποιου κοντινού σας προσώπου είναι ένα ανθρώπινο αντανακλαστικό. Αλλά το να αναλαμβάνετε την ευθύνη για τις επιλογές τους σημαίνει ότι καταδικάζετε τον εαυτό σας σε υπερβολικό συναισθηματικό βάρος. Και σε μεγάλη απογοήτευση. Σύμφωνα με την Carrie Howard, «το να θέλουμε να προστατεύσουμε τους άλλους με κάθε κόστος μπορεί να τους εμποδίσει να μάθουν». Το να συμφωνήσετε να αφήσετε πίσω σας ό,τι δεν μπορείτε να ελέγξετε είναι ένα κρίσιμο βήμα προς την κατεύθυνση της ανακούφισης από το άγχος των σχέσεων.
Τα αποτελέσματα δεν αντικατοπτρίζουν πάντα τις προσπάθειές σας
Μια χαμένη προαγωγή, ένα αποτυχημένο έργο, μια διαλυμένη σχέση: όταν τα αποτελέσματα δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, κατηγορείτε τον εαυτό σας. Αλλά δεν εξαρτώνται όλα από εσάς. «Συχνά μπερδεύουμε την τελειότητα με τον απόλυτο έλεγχο, ενώ υπάρχουν πολλοί εξωτερικοί παράγοντες πέρα από τον έλεγχό μας», επισημαίνει η Carrie Howard. Το σημαντικό δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα όσο η πρόθεση και η ποιότητα της παρεχόμενης δέσμευσης.
Οι εξωτερικές προσδοκίες δεν είναι οι υποχρεώσεις σας
Η ανταπόκριση σε οικογενειακές, κοινωνικές ή πολιτιστικές προσταγές μπορεί να γίνει μια συνεχής πηγή άγχους. Όμως, η ικανοποίηση αυτών των προσδοκιών δεν αποτελεί υποχρέωση – ειδικά αν αυτές έρχονται σε αντίθεση με τις πραγματικές σας ανάγκες. «Επειδή η κοινωνία περιμένει από εσάς να είστε ευγενικοί, διαθέσιμοι και εξυπηρετικοί, δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσαρμοστείτε σε αυτό το καλούπι», υπενθυμίζει η Carrie Howard. Το να απελευθερωθείς από τους επιβαλλόμενους ρόλους σημαίνει επίσης να επιτρέψεις στον εαυτό σου να υπάρχει διαφορετικά και να θέτεις τα δικά σου όρια.
πηγή: ertnews.gr
