Γράφει η Μαρία Κουκιάρη, στιχουργός
Πόσα και πόσα δε γράφτηκαν γι αυτή τη λέξη, θηλυκού γένους, ίσως γι’ αυτό να μας παιδεύει… αλύπητα, ψάχνοντας πάντα εκείνον ή εκείνη που θα μπορέσει να μπει για λίγο στη ψυχή μας, να μοιραστεί, να κλάψει, να γελάσει, να μας κατανοήσει!
Τι ψάχνουμε αλήθεια από έναν φίλο; Γιατί τον χρειαζόμαστε τόσο; Θυμάμαι κάπου να έχω διαβάσει, ότι χρειαζόμαστε κάποιον απελπισμένα να παρατηρεί πάντα τη ζωή μας! Είναι αυτό άραγε που χρειαζόμαστε; Είναι ότι έχουμε απλά την ανάγκη να μας ακούνε; Είναι γιατί θέλουμε στηρίγματα στη ζωή μας, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε; Είναι γιατί ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη να επικοινωνεί; Ότι κι αν είναι αυτό που μας κάνει να αναζητούμε φίλους, σημασία έχει να βρούμε έστω έναν σε τούτη τη ζωή, πραγματικό, αληθινό! Είναι ίσως η περιουσία μας αυτή, μαζί με τα παιδιά μας!
Τι είναι φίλος όμως και τι σημαίνει; Απ΄ότι κοίταξα η ετυμολογία της λέξης είναι αβέβαιη μέχρι σήμερα… Δεν είναι όμως αβέβαιη η ανάγκη μας για τη φιλία…
Θυμάμαι στη ζωή μου πάντα να έχω πολλούς φίλους, με τους οποίους μοιράστηκα, γλέντησα, έκλαψα και γέλασα. Δε στάθηκαν μαζί μου όμως για πάντα κι αρκετούς, δε τους άφησα εγώ να σταθούν. Όσο μεγάλωνα άλλαζαν οι ανάγκες μου και οι δικές τους φυσικά. Τι γίνεται όμως εδώ; δηλαδή αλλάζουμε φίλους όταν αλλάζουν οι ανάγκες μας κι ίσως οι αναζητήσεις μας; Ναι, το κάνουμε! Αλλά γιατί; Γιατί ίσως δε μπόρεσαν να ακολουθήσουν τα καινούργια ταξίδια της ψυχής μας, δε μπόρεσαν να αφουγκραστούν τα καινούργια μας όνειρα, δε μπόρεσαν να βαδίσουν δίπλα μας στον ίδιο δρόμο, έστω κι αν δε καταλάβαιναν τα πάντα!
Ήταν τελικά φίλοι πραγματικοί, εκείνοι οι οποίοι με κάθε αλλαγή που κάναμε στη ζωή μας και στο ταξίδι μας αυτό, δε μπόρεσαν να την αποδεχτούν; Για μένα δεν ήταν, ήταν απλά προσωρινοί συνταξιδιώτες.
Τι είναι φίλος για μένα και πώς τον εννοώ; Είναι εκείνος που θα χαρεί όταν με δει να αναζητώ και θα με ενθαρρύνει να αναζητήσω κι άλλο, έστω κι αν εκείνος δεν έχει τη διάθεση να το κάνει. Είναι εκείνος που θα σταθεί δίπλα μου, στο δύσκολο δρόμο μου και θα με εμψυχώνει όταν το χρειάζομαι. Είναι εκείνος που θα χαρεί πραγματικά, όταν εγώ θα χαίρομαι. Τη λύπη μας βλέπετε πολλοί την αντέχουν, αλλά τη χαρά μας λίγοι…
Η μάνα μου έλεγε ότι η μάνα και ο φίλος είναι ”πάπλωμα”! Κι εννοούσε ότι ο φίλος δε προδίδει ποτέ, όπως ακριβώς και μια μάνα πρέπει να κάνει, άλλα και παράλληλα σκεπάζει ότι χρειάζεται να σκεπάσει στους άλλους, για να μην ξεφτυλιστείς, για να μη σε πατήσουν!
Δε ξέρω πόσο τίμιο είναι να σκεπάσει αυτό που θέλεις να μη φανεί, αλλά αυτό είναι σωστό κατ΄εμένα να κάνει ένας φίλος! Αν δε συμφωνεί σε κάτι μπορεί και πρέπει να το πει, αλλά μόνο σε σένα! Ο φίλος είναι ασπίδα, που δε θα αφήσει όταν μπορεί, να σε αφήσει να λαβωθείς! Αλλά ακόμη κι αν λαβωθείς, θα ‘ναι εκεί δίπλα σου, να αντέξετε το πόνο σου μαζί!
Επίσης θα είναι εκεί όταν χρειάζεσαι να δεις ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα μαζί του, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, έτσι γιατί απλά το είχες ανάγκη να το κάνεις! Είναι επίσης εκείνος που θα έχει πάντα ένα κρυμμένο χαμόγελο στο τσεπάκι του, μόνο για σένα! Είναι πολλά όλα αυτά άραγε ή είναι αυτά ακριβώς που χρειαζόμαστε όλοι από έναν πραγματικό φίλο;
Σας παραθέτω αυτό το οποίο μου αρέσει πολύ! Αα, τι ωραία… να νιώθεις άνετα με κάποιον άλλο – χωρίς να πρέπει να ζυγιάζεις τις σκέψεις σου και να μετράς τα λόγια σου, να ρέουν από μέσα σου αβίαστα, ήρα μαζί και στάρι, σίγουρος ότι ένα χέρι μπιστικό θα τα πάρει, θα τα κοσκινίσει, θα κρατήσει ό,τι αξίζει και η καλοσυνάτη ανάσα του θα φυσήξει τα άλλα μακριά. – Κράικ Νταϊάνα
