Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας
Πλέον οι ποδοσφαιρικοί όροι έχουν μπει για τα καλά στις αναλύσεις του πολιτικού μας γίγνεσθαι. Τα “ντέρμπυ” της επόμενης Κυριακής αποτελούν το αγαπημένο θέμα των “πάνελς”! Οι μεγαλοδημοσιογράφοι που “παράγουν” πολιτική και δημιουργούν την κυρίαρχη ιδεολογία μοιάζουν άξιοι συνεχιστές του μεγάλου Γιάννη Διακογιάννη! Τι συνέβη όμως στ’ αλήθεια; Ποδοσφαιροποιήθηκε η πολιτική ή πολιτικοποιήθηκε το ποδόσφαιρο; Η αλήθεια είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά οι πορείες της πολιτικής και του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα ταυτίστηκαν και πορεύονται παράλληλα.
Πότε έγινε αυτό; Μα φυσικά το σωτήριον έτος του 1981! Παρατηρήστε τη συνέβαινε στο ποδόσφαιρο την προ του 1981 εποχή. Είχαμε ισχυρές ομάδες από την Θεσσαλονίκη (ΠΑΟΚ του ’70, ε;), την επαρχία (ποίος μπορεί να ξεχάσει τον ΑΓΙΑΞ της ΗΠΕΙΡΟΥ) και γενικά υπήρχε η αίσθηση ότι ο νικητής είναι πιο κοντά στον καλύτερο. Βεβαίως δεν ήταν τίποτε δεδομένο για τους μεγάλους της εποχής, σε αντίθεση με το τι γίνεται σήμερα. Και στην πολιτική είχαμε αλλαγές και ανακατατάξεις εκείνα τα χρόνια αλλά ας μην μιλήσουμε γι’ αυτές (προς το παρόν τουλάχιστον).
Το 1980 το ποδόσφαιρο γίνεται επαγγελματικό και οι εκπλήξεις και οι ανατροπές τελειώνουν οριστικά! Τα μεγάλα ποσά που δαπανούνται δεν επιτρέπουν “λάθη” και απώλειες πρωταθλημάτων. Επιδόθηκαν λοιπόν οι ισχυρές οικονομικά ομάδες του κέντρου στην αγορά των καλύτερων ποδοσφαιριστών, των “καλύτερων” διαιτητών και των καλύτερων “συνθηκών” γι’ αυτούς.
Αποτέλεσμα; Όλα τα πρωταθλήματα στους δύο μεγάλους, βία, σκάνδαλα και πλήρη απαξίωση του δημοφιλέστερου παιχνιδιού στον κόσμο! Στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας συνέβη κάτι διαφορετικό: 1981 όχι άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία αλλά ένταξη στην ΕΟΚ. Δηλαδή η κάνουλα της ροής των κεφαλαίων των “κουτόφραγκων” ανοιχτή! Το διακύβευμα μεγάλο. Όχι βεβαίως για το πως θα αξιοποιηθούν καλύτερα τα χρήματα προς το κοινό όφελος αλλά πως θα χρησιμοποιηθούν καλύτερα για την επανεκλογή μας! Ολυμπιακός Παναθηναϊκός, εντελώς!
Οργανώθηκαν τα πάντα. Τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα συνδικάτα, οι πολυκατοικίες, όλα. Με μοναδικό στόχο την επανεκλογή αλλά και την “παραγωγή” νέων πιστών στελεχών. Αποτέλεσμα; Η πλήρης απαξίωση της πολιτικής. Αλλά με κόστος. Οι απαξιωμένοι πολιτικοί που με κάθε μέσο “αγοράζουν” τις ψήφους οδηγούν τη χώρα και τους πολίτες της στην χρεοκοπία. Όχι μόνο την οικονομική αλλά, ίσως χειρότερα, στην ηθική.
Στη χρεοκοπία του οράματος. Το χειρότερο όμως είναι ότι εμείς οι πολίτες δεν αντιμετωπίζουμε ούτε καν ποδοσφαιρικά την ποδοσφαιροποιημένη πολιτική σκηνή. Όταν οι φίλαθλοι μιας ομάδας αισθάνονται ότι αδικούνται ή τους κοροϊδεύουν αντιδρούν (πολλές φορές με άσχημο τρόπο). Οι ίδιοι πολίτες, ως ψηφοφόροι, που τους μειώνουν το εισόδημα, τους κλέβουν την σύνταξη και τους υποχρεώνουν στην φτώχεια, καμία αντίδραση.
Που είναι η Αριστερά; Κάποιος να την ξυπνήσει.
Που είναι ο σοσιαλιστικός “αέρας” του ΠΑΣΟΚ; Κάπου χάθηκε μεταξύ επιδοτήσεων, προσλήψεων, αναθέσεων έργων και χρηματιστηρίου! Που είναι, έστω, η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική ανάπτυξη της Ν.Δ.; Βρήκαν και αυτοί πιο συμφέρουσα την κρατική “ανάπτυξη” γιατί αφήνει περισσότερο κέρδος σε σχέση με την ιδιωτική!!! Και μεις; Οι πολίτες; Περιμένουμε παγωμένοι να σφυρίξει ο διαιτητής την λήξη…
