Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, Αρχειονόμος
Κυριακή 8 Μαΐου είναι η γιορτή της μητέρας! Υπάρχει και η γιορτή της γυναίκας! Δεν ξέρω αν υπάρχουν και άλλες τέτοιες χαζές εορτές που να μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν άλλαξε και ότι η γυναίκα παραμένει καταπιεσμένη. Ίσως χειρότερα σήμερα. Συμβολικού χαρακτήρα είναι οι γιορτές αυτές θα μου πείτε. Συμφωνώ. Εντάσσονται όμως και αυτές μέσα στο γενικότερο πλαίσιο εξαπάτησης του γυναικείου φύλου. Μιας εξαπάτησης η οποία ίσως να είναι ιστορικά η μεγαλύτερη επικοινωνιακή απάτη που υπέστη κοινωνική ομάδα. Αν θεωρήσουμε ότι οι γυναίκες αποτελούν μια ξεχωριστή κοινωνική ομάδα (προσωπικά διαφωνώ). Η εξαπάτηση αυτή καλύφθηκε πίσω από όρους όπως φεμινισμός, ισότητα, ίσα δικαιώματα και άλλες τέτοιες μπούρδες, που λέει και ο Πάγκαλος!
Τα μεγάλα οικονομικά μεταπολεμικά μυαλά του 20ου αιώνα, πριν αρχίσουν να διαλύουν τις χώρες μία μία, φρόντισαν πρώτα να υπνωτίσουν (μέσα από την εκμετάλλευση) το μισό πληθυσμό της γης. Τις γυναίκες. Η σκέψη απλή. Οι γυναίκες έως και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν «παρήγαγαν» και κυρίως δεν «κατανάλωναν». Η θέση τους μέσα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία ήταν τέτοια που δεν επέτρεπε τη «δημιουργία» ενός νέου μοντέλου γυναίκας καταναλωτή. Τι κάναμε λοιπόν; Ανακαλύψαμε τον φεμινισμό και την διακήρυξη των ίσων δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών. Έτσι αρχίζει η νέα εποχή δόξης των γυναικών. Πλέον μπορούν να μορφώνονται, να έχουν θέση (σημαντική) στην αγορά εργασίας, να ανεξαρτητοποιούνται και βεβαίως να καταναλώνουν!!! Δείτε πόσες βιομηχανίες γυναικείων προϊόντων δημιουργήθηκαν μετά το ’50.
Οι εξελίξεις ήταν τόσο ραγδαίες όσο ραγδαία ήταν και η απώλεια της ταυτότητας των γυναικών. Άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν άντρες. Αυτό ήταν το ζητούμενο; Το φεμινιστικό κίνημα δημιουργήθηκε για να γίνουν οι γυναίκες άντρες; Είναι αλήθεια ότι σε αυτά τα χρόνια ξεπεράστηκαν στεγανά αιώνων. Η γυναίκα δούλα στο σπίτι νομίζω ότι ξεπεράστηκε, τουλάχιστον θεωρητικά. Αλλά αυτό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Σε μια κοινωνία που το 80% των μελών της είναι αναλφάβητοι είναι φυσικό η θέση της γυναίκας να είναι αυτή που ήταν. Στις σύγχρονες όμως κοινωνίες; Με το ανεπτυγμένο μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο ήταν βέβαιο ότι η γυναίκα θα έβρισκε τη θέση της. Μια βέβαιη λοιπόν φυσιολογική εξέλιξη προσφέρθηκε ως κατάκτηση αγώνων. Με αποτέλεσμα τώρα πια να είναι λιγότερο γυναίκα, δυστυχώς λιγότερο μάνα και περισσότερο εργαζόμενη.
Τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία την καθορίζει η φύση όχι οι νόμοι. Τα πλάσματα που δίνουν το θαύμα της ζωής δεν μπορείς να εγκλωβίζεις σε ωράρια εργασίας, παραγωγικότητα και αύξηση ορίων συνταξιοδότησης! Να τρέχουν όλοι μέρα στη δουλειά, μετά στο σπίτι, τα παιδιά, όλα… Στον παλιό ρόλο τους για την αλλαγή του οποίου έγιναν οι «αγώνες» προστέθηκε και ο νέος. Ο παραγωγικός. Να βοηθήσουν οι άντρες! Πώς να βοηθήσουν; Όταν ξυπνάει το μωρό στις 3 το πρωί και πρέπει να θηλάσει πώς να βοηθήσει ο άντρας; Υπάρχουν τρόποι. Πάντα όμως το μεγαλύτερο βάρος θα πέφτει στις πλάτες του θηλυκού. Η συμμετοχή της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι ζητούμενο. Αλλά σαν γυναίκα όχι σαν άντρας. Τη γυναικεία ευαισθησία χρειαζόμαστε ως κοινωνία. Ποιο γυναικείο μυαλό θα επέτρεπε την πείνα πάνω στη γη; Την εξαθλίωση των λαών; Έχει γυναικείο μυαλό η Μέρκελ; Σε ποια κέντρα αποφάσεων συμμετέχουν γυναίκες; Πουθενά. Είπαμε ισότητα αλλά μέχρι ενός σημείου. Τα «σοβαρά» είναι ακόμα αντρική υπόθεση. Τα «καθημερινά» όμως είναι υπόθεση των γυναικών. Η γυναίκα πρέπει να μπαίνει στην αγορά εργασίας επειδή το θέλει όχι επειδή είναι ανάγκη. Να επαναπροσδιοριστεί η κοινωνική υπόσταση των γυναικών, όχι με φεμινιστικά ανδρικής επινόησης κινήματα.
Αχ ρε μάνα… σου τα ‘κλεψαν όλα…
