Γράφει ο Κώστας Μπάρκας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας
Το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου 2013, ο Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός μετά από την επίθεση που δέχτηκε από τον φασίστα μαχαιροβγάλτη Ρουπακιά. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο δολοφόνος ήταν «διακεκριμένο» στέλεχος και υπαρχηγός του πυρήνα Νίκαιας της εγκληματικής, παραστρατιωτικής και φασιστικής χρυσής αυγής. Από την πρώτη στιγμή ήταν φανερό ότι η στυγνή δολοφονία του Π.Φ. είχε πολιτικά κίνητρα, παρ’ όλο που η χρυσή αυγή και τμήματα των ΜΜΕ επιχείρησαν πανικόβλητοι να παρουσιάσουν μια εκδοχή οπαδικής διαμάχης. Ο Παύλος Φύσσας σκοτώθηκε γιατί όρθωσε ανάστημα απέναντι στη ναζιστική συμμορία, γιατί επέλεξε με τον κίνδυνο της ζωής του να διασφαλίσει τις ζωές των δικών του. Αυτό δεν θα ξεχαστεί. Αυτό δεν θα πάει χαμένο.
Μεμονωμένο Περιστατικό;
Κανείς δεν γεννιέται δολοφόνος. Ο ρουπακιάς βυθίστηκε στη βαρβαρότητα της μνημονιακής πολιτικής και έγινε μισθοφόρος μαχαιροβγάλτης των φασιστικών ταγμάτων εφόδων της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια, “για το χαρτζιλίκι”. Στην αρχή, έδειρε μετανάστες. Ανενόχλητος. Μετά σκότωσε και έμαθε να σκοτώνει όλο και καλύτερα πάνω σε μετανάστες. Ανενόχλητος. Μετά έδειρε κάποιον Έλληνα “διαφορετικό”. Ανενόχλητος. Εν τέλει και χωρίς αμφιβολία, κάποτε θα σκότωνε και τον Παύλο Φύσσα, που έμεινε πίσω και του όρθωσε ανάστημα.
Έτσι είχε εκπαιδευτεί, ανάμεσα σε μονάδες των ΜΑΤ και ΔΙΑΣ που κάθε φορά παρατηρούσαν αδιάφοροι. Με την έμπρακτη στήριξη ενός ολόκληρου τμήματος της κρατικής μηχανής που τους παρείχε ατιμωρησία. Με την νομιμοποίηση των 400.000 ψήφων που έλαβε, αλλά και μιας ολόκληρης πολιτικής, οικονομικής και μηντιακής πραγματικότητας, που αξιοποιούσε την χρυσή αυγή για να οργανώνει τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των φτωχών, ενώ τους πολλαπλασιάζει καθημερινά με την πολιτική της. Ως ένα τέρας που θα καταδικάσει ο έκπληκτος Μπάμπης Παπαδημητρίου.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός και η γύμνια του είναι πλέον ορατή από μια κοινωνία που συνέρχεται από τη νάρκωση της θεωρίας των “δύο άκρων”. Δυστυχώς χρειάστηκε ένα τέτοιο τραγικό αλλά και προβλέψιμο γεγονός για να ενεργοποιηθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, χρειάστηκε μια δολοφονία Έλληνα αντιφασίστα για να βγουν στην επιφάνεια όλα αυτά που τόσο καιρό κρυβόντουσαν κάτω από την εθνικότητα του ξένου. Πλέον, αλλά και αναδρομικά, αναγνωρίζονται αρκετές εγκληματικές ενέργειες μιας φασιστικής οργάνωσης, η οποία δρούσε φορώντας το προσωπείο του αντισυστημικού κόμματος και σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, χωρίς έλεγχο ή απάντηση από το οργανωμένο κράτος.
Καταδική σημαίνει ανατροπή.
Ακόμα και τώρα λείπει η ειλικρίνεια και η ελάχιστη μεταμέλεια των κυβερνώντων. Δεν γίνεται να καταδικάσεις μια φασιστική δολοφονία, επικαλούμενος την θεωρία των “δύο άκρων”. Αυτή την επιεικώς απαράδεκτη και ανιστόρητη θεωρία, που ταυτίζει τους αγώνες της αριστεράς για δημοκρατία, ελευθερία και λαϊκή κυριαρχία με τις συμμορίτικες και παρακρατικές πρακτικές φασιστικών μορφωμάτων. Μια θεωρία που συμψηφίζει, σχετικοποιεί και έτσι ακυρώνει ουσιαστικά την καταδίκη των ναζιστικών εγκλημάτων, ταυτίζει τον θύτη με το θύμα, με στόχο μια κοινωνία που θα συνηθίσει την βαρβαρότητα. Αλλά ευτυχώς, αποδεικνύεται τις τελευταίες μέρες με σαφήνεια μια απλή αλήθεια. Ο εμπρηστής δεν μπορεί να γίνει πυροσβέστης. Μπορεί μόνο να τον υποδυθεί. Αλλά οι μάσκες πέσαν.
Η ισχυροποίηση της Χρυσή Αυγής δεν θα ήταν ποτέ δυνατή χωρίς την καταστροφή που έχει επιφέρει το Μνημόνιο στην κοινωνία. Η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας από την κυβέρνηση και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, η απαξίωση της δημοκρατίας, η διαρκής προβολή της ανάγκης για οικοδόμηση αστυνομικού κράτους, η στοχοποίηση της Αριστεράς και των κοινωνικών αντιστάσεων, καθώς και η μετατροπή των μεταναστών σε αποδιοπομπαίους τράγους δημιούργησαν και συντηρούν ένα πολιτικό ακροατήριο έτοιμο να ακούσει τα κηρύγματα μίσους των ναζί.
Ο Παυλος Φύσσας έγινε το πρώτο καρφί στο φέρετρο του φασισμού· εμείς θα βάλουμε τα υπόλοιπα. Το τελευταίο θα μπεί από μια κοινωνία χωρίς Μνημόνια.
