Γράφει ο Νηφάλιος
Έλειψα από τη στήλη κάποιο διάσημα, αλλά, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Έτσι γύρισα!
Ξέρετε, όλες οι μεγάλες αλλαγές συμβαίνουν ξαφνικά. Έτσι, λοιπόν, και στην Ελλάδα εν μια νυκτί αποκτήσαμε και πάλι αξιόπιστο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, για αυτό και η λύση είναι να χαρατσωθεί το ιδιωτικό.
Σύμφωνα με το νέο υπουργό, τα ιδιωτικά σχολεία είναι για τους πλούσιους, άρα για τους λίγους, οπότε συμπεραίνει κανείς ότι οι περισσότεροι που είναι οι φτωχοί (μιας και μεσαία τάξη δεν υπάρχει), έχουν τη δυνατότητα να φοιτήσουν σε σχολεία (αλλά και Πανεπιστήμια λέω εγώ) όπου όλα λειτουργούν στην εντέλεια και παρέχεται αξιόπιστη γνώση. Τα παιδιά μπορούν να πάνε σε σχολεία που βρίθουν καθηγητών, αλλά και υποδομών, βγάζουν την… μπέμπελη κάθε μέρα του χειμώνα από τη ζέστη που έχουν οι τάξεις, ενώ οι δάσκαλοι μπορούν να κάνουν απερίσπαστοι το μάθημά τους, αφού παίρνουν σκάρτο χιλιάρικο και τα έξοδά τους είναι κατά τι περισσότερα (αν βάλεις και πιθανά δάνεια τότε το «μαύρο» φροντιστήριο πάει σύννεφο). Άλλωστε, τι τα θέλουν τα λεφτά; Στο δημόσιο βρίσκονται θέλουν και λεφτά;
Είμαι αναφανδόν υπέρ της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Όχι δεν έχω χρήματα που να με περισσεύουν, αλλά θέλω το παιδί μου να μάθει σωστά γράμματα και να πάρει τις κατάλληλες βάσεις για το μέλλον του. Από τη στιγμή που το δημόσιο σχολείο είναι, θα πω εγώ, δημόσιος κίνδυνος, τότε η μόνη λύση είναι το ιδιωτικό. Ποιος δεν θέλει το καλύτερο για τα παιδιά του; Ασχέτως με το εάν μπορεί ή όχι να του το προσφέρει.
Αρχίζω και διαισθάνομαι ότι οι (τ)ΣΥΡΙΖΑαιοι είναι χειρότεροι ή μάλλον ακόμη πιο ανίκανοι από τους προηγούμενους. Θα μου πεις, «εδώ δεν ξέρουν πόσα θα πληρώσουμε σε φόρους, κοιτάς την κατάσταση στην Παιδεία;». Ναι θα σας απαντήσω. Γιατί, αυτή τη στιγμή η δημιουργία σωστών βάσεων στην Παιδεία συνεπάγεται και δημιουργία ελπίδας για το μέλλον.
Με ένα ξεχαρβαλωμένο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, με πιτσιρίκια που τους έχει πιπιλιθεί το μυαλό με τα περί μετανάστευσης μόλις κλείσουν τα 18, με καθηγητές και δασκάλους που θέλουν, αλλά δεν μπορούν (δεν τους αφήνουν είναι το σωστό) και με ανίκανη πολιτική ηγεσία, ποια ελπίδα δημιουργείται για το μέλλον;
Α ναι ξέχασα, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ…
