Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας
Σίγουρα δεν είμαι αρμόδιος να δώσω ορισμό. Χωρίς την κατάλληλη επιστημονική κατάρτιση και τις λοιπές αρμόζουσες γνώσεις. Παρατηρώ όμως ότι πολλοί σαν εμένα «πραγματεύονται» τον όρο τελευταία σε διάφορες συζητήσεις, σε πάνελ, σε επιτροπές και αλλαχού!!! Δράττομαι λοιπόν και γω της ευκαιρίας να θέσω την άποψή μου.
Άκουσα τους κυβερνητικούς εκπροσώπους να δηλώνουν ότι μέσα από την μνημονιακή πολιτική τους σιγά σιγά οι δείκτες της ανάπτυξης θα ξαναγίνουν θετικοί. Οι εκπρόσωποι της αξιωματικής αντιπολίτευσης , από την άλλη, διατρανώνουν την αντίθεση τους σε αυτή τη πολιτική και μας διαβεβαιώνουν ότι θα έκαναν καλύτερη διαπραγμάτευση έτσι ώστε τα βάρη να ήταν «ελαφρύτερα» για τους πολίτες! Η Αριστερά «φωνάζει» για πάλη, αγώνες, απεργίες ενάντια στο μνημόνιο, αλλά τι θα γίνει αν ανατραπεί ο μηχανισμός στήριξης δεν μας λέει! Για το ΛΑΟΣ δεν συζητάμε, δεν ξέρω και ποια είναι η επίσημη θέση του αυτήν την εβδομάδα! Και έτσι πορευόμαστε με συζητήσεις χωρίς τέλος και αποτέλεσμα, ενώ παράλληλα οι δείκτες της ανεργίας και της μείωσης των εισοδημάτων των πολιτών καλπάζουν!
Στη δικιά μου αντίληψη ο όρος οικονομική ανάπτυξη περιγράφεται ως εξής: να αυξάνουν οι επιχειρήσεις την κερδοφορία τους και να δημιουργούνται νέες, έτσι ώστε να μειωθεί η ανεργία και το κράτος να αυξήσει τα έσοδά του μέσα από την φορολογία. Και έτσι να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών για να αγοράζουν τα προϊόντα που παράγουν οι επιχειρήσεις. Σωστά? Με άλλα λόγια να διατηρήσουν οι «έχοντες» τα κεκτημένα και να εξασφαλίσουν οι «μη έχοντες» ένα εισόδημα για να μπορέσουν να ζήσουν ! Πρωταρχικό και κύριο μέλημα των ειδημόνων τεχνοκρατών της οικονομίας είναι η εξασφάλιση των κεκτημένων των «εχόντων»!
Αν θέλουμε λοιπόν να ξεφύγουμε από την κρίση και την φτώχεια πρέπει πρώτα να αυξήσουμε τα κέρδη των πολυεθνικών, των τραπεζών και των αγορών και μετά να δούμε τι μένει για μας του κοινούς θνητούς. Αναρωτιέμαι, δεν προβλημάτισε κανέναν το γεγονός ότι αυτή η μέθοδος οδήγησε όλες σχεδόν τις κρατικές οικονομίες σε υπερχρέωση η οποία μοιραία αποβαίνει εις βάρος των λαών? Η Ελλάδα είναι η κορυφή του παγόβουνου, υπάρχουν πολλές χώρες στη σειρά. Η Ιρλανδία ήδη πήρε την άγουσα προς τον μηχανισμό στήριξης και βεβαίως έπεται συνέχεια.
Συνταγές δεν υπάρχουν. Οι τεχνοκρατικές λύσεις προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης, όπως αυτή εννοείτε σήμερα, χρεοκόπησαν. Άλλωστε έχουν δοκιμάσει τα πάντα, μείωσαν μισθούς, αύξησαν τη φορολογία (κυρίως την έμμεση) κ.α. αλλά αποτέλεσμα δεν είδαμε ακόμα.
Μήπως αν αντιστρέφαμε τις «συνταγές» τι θα συνέβαινε? Αν για παράδειγμα οι τράπεζες μείωναν δραματικά τα επιτόκια και λειτουργούσαν για λίγα χρόνια με μειωμένα κέρδη ποιος θα είχε όφελος? Αν έκαναν το ίδιο οι μεγαλοεπιχειρηματίες υπέρ των εργαζομένων τους? Αν με λίγα λόγια, αναλάμβαναν το βάρος του κόστους αυτοί που το δημιούργησαν μέσα από τον διαρκή τους «αγώνα» για την υπεραύξηση των υπερκερδών τους και άφηναν ήσυχους τους εργαζόμενους, τι θα συνέβαινε?
Αν δηλαδή, έστω για μία φορά σ’ αυτόν τον πλανήτη, πλήρωναν αυτοί που έχουν για να ζήσουν καλύτερα αυτοί που δεν έχουν, και έτσι στο τέλος να ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι, θα ήταν κακό? Όχι βέβαια, αστείο θα ήταν! Ποιος έχει τέτοιες ευαισθησίες πια? Οι πολλές «τεχνοκρατικές λύσεις» έκαναν τις καρδιές πέτρινες, τα μυαλά κομπιούτερ, τις σχέσεις συναλλαγές, το περιβάλλον χωματερή και τους ανθρώπους αριθμούς. Ποιος μπορεί να «περάσει» στις συνειδήσεις των λίγων παγκόσμιων «υπερ – εχόντων» ότι η χαρά, η ευτυχία, ο έρωτας, η αίσθηση ότι ζεις, δεν αγοράζεται με τα εκατοντάδες εκατομμύρια που κερδίζουν την ώρα! Δεν θέλουμε άλλες «συνταγές», δεν θέλουμε άλλες τεχνοκρατικές λύσεις για το «καλό» μας, πάρτε όλα και αφήστε μας να πεθάνουμε ευτυχισμένοι!!!
