Γράφει ο ιατρός Δημήτρης Χατζηστεφανίδης
Το να βλέπει κανείς τον Θεοδωράκη να καλεί σε εξέγερση, σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και ανυπακοή είναι συγκινητικό. Ο ηλικιωμένος μουσικός που σημάδεψε με το έργο του τη νεότερη Ελλάδα, που θα μείνει για πάντα συνδεδεμένος με τους αγώνες του λαού τούτου για δημοκρατία και ελευθερία, επιχειρεί ίσως για τελευταία φορά στη ζωή του να σηκώσει τη σημαία του αγώνα. Και όταν αυτή σηκώνεται από τέτοια χέρια, η πράξη αποκτά άλλη σημασία. Γεμίζεις συγκίνηση, αλλά και ντροπή. Ντροπή που οι ηλικιωμένοι σηκώθηκαν από τα κρεβάτια τους, γιατί οι νέοι της ηλικίας μου κοιτάζουμε ακόμα από τους καναπέδες μας.
Τα εξαγορασμένα ΜΜΕ, πλην εξαιρέσεων, φρόντισαν να εξαφανίσουν την είδηση με σύντομες αναφορές. Φρόντισαν κυρίως να θάψουν τις μεγάλες κατηγορίες που ακούστηκαν περί προδοσίας και παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Την ευθεία επίθεση προς μια κυβέρνηση που εξυπηρετεί συμφέροντα ξένα προς το λαό μας. Τις ανησυχίες για την κατάντια της παιδείας μας, την εξηλιθίωση του λαού μας, την εξάλειψη της πολιτισμικής αυτοσυνειδησίας του.
Το κίνημα του Θεοδωράκη, δεν είναι ένα ιδεολογικό μανιφέστο. Δεν είναι ένα κόμμα, μια νέα ιδεολογία. Δεν θέλει να μας δείξει το δρόμο. Θέλει να μας δείξει τον τρόπο! Τον τρόπο που θα βρούμε ξανά την αξιοπρέπειά μας, την περηφάνια μας, τον εαυτό μας. Και ο τρόπος είναι η συνειδητή αφύπνιση από τον μακάριο λήθαργο μας, τα ξίγκια ενός δανεικού καταναλωτισμού, ενός εξευτελισμού πνιγμένου στην υποκουλτούρα… Ο τρόπος είναι απλά να ξαναγίνουμε Έλληνες, να αγαπήσουμε πατρίδα μας και να νοιαστούμε για αυτή, να σπάσουμε τις τηλεοράσεις και να βρεθούμε μεταξύ μας, να ψάξουμε την ποιότητα και να σώσουμε ό,τι ακόμα μπορούμε.
Το πολιτικό σύστημα είναι από τη μία σάπιο, εξαρτημένο, βαθιά διεφθαρμένο. Από την άλλη είναι παρωχημένο και ξεπερασμένο. Ο λόγος του είναι ψευδής και αναχρονικός, δεν συγκινεί και δεν κινητοποιεί πλην μόνο συμφεροντολογικά. Έχει πουληθεί σε όποιον το αγοράζει και τώρα πουλάει και τη χώρα για να συνεχίσει αγωνιωδώς να διατηρείται στην εξουσία. Ξεπούλησε την ιστορία μας, την παιδεία μας, την κληρονομιά μας. Ό,τι μας έκανε ανθρώπους, ό,τι έδινε νόημα στη ζωή μας. Κατέστρεψε ότι καμαρώναμε κάποτε, τις πόλεις μας, τη φύση, τον τρόπο ζωής μας. Μας κατάντησε φοβισμένους ραγιάδες, σκυμμένους να μετράμε παράδες όλη μέρα για να τους δίνουμε στους αφέντες μας και να ‘μαστε και ευτυχείς για αυτό.
Όσοι θέλουν μπορούν να συνεχίσουν τον αποχαυνωτικό τους ύπνο. Να μετράνε μέρα τη μέρα τους παράδες τους, όσους ακόμα δεν τους έκλεψαν κοροϊδεύοντάς τους κατάμουτρα. Μπορούν να συνεχίζουν να θυσιάζουν τα όνειρά τους για να ξεπληρώνουν το άπατο χρέος στις τράπεζες. Μπορούν να συνεχίσουν την μακάρια αποχαύνωσή τους στην υποκουλτούρα της τηλεόρασης, στην ανυπαρξία του τίποτα. Στην ησυχία του θανάτου τους…
Για όσους όμως έχουν λίγη ακόμα αξιοπρέπεια, για όσους υπάρχει λίγος ακόμα πατριωτισμός στις φλέβες τους, για όσους ο ελληνικός τρόπος ζωής και οι αξίες του δεν είναι ξεφτισμένες λέξεις, για όσους έχουν ακόμα ζωή μέσα τους και αγωνίζονται να την κρατήσουν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αφύπνιση. Τώρα είναι η στιγμή, η ύστατη κατάντια του λαού μας. Αν τώρα δεν σηκωθούμε, σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα να υπερασπιστούμε πια… Η μιζέρια και η αποχαύνωση, ο αφελληνισμός και η ανυπαρξία θα είναι οι καθημερινοί μας σύντροφοι. Και μαζί με αυτά, η ιστορική ντροπή των ριψάσπιδων…
Δίνω το e-mail μου ([email protected]) για όσους θέλουν να έρθουν σε επαφή μαζί μου. Για όσους πιστεύουν πως πρέπει να υπερασπιστούν το μέλλον τους, να προετοιμάσουν ένα νέο μέλλον σε άλλα θεμέλια, από τα σάπια που γέννησε η μεταπολίτευση. Για όσους νιώθουν ακόμα τις ευθύνες της ιστορίας στις πλάτες τους, αυτούς που δεν θέλουν να τους θυμούνται για πάντα ως ανάξιους και προσκυνημένους στην ιστορία. Για αυτούς που θέλουν να ενώσουν τη σπίθα τους με τη δικιά μου, έως ότου αυτή γίνει μια μεγάλη φωτιά, μια καθαρτήρια φωτιά!
