Μετά την επιτυχημένη συνεργασία που είχε το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων την Άνοιξη και το Φθινόπωρο του 2011 με τους Βασίλη Σιάφη – Γιολάντα Καπέρδα στο έργο «Σιωπή» που παρουσιάστηκε από την Πειραματική Σκηνή του Θεάτρου, προχωράει τη φετινή θεατρική περίοδο σε μια νέα συνεργασία μαζί τους. Αυτή τη φορά με τη μορφή της συμπαραγωγής με τη «Θεατρική Συμπαιγνία» και τους ίδιους πρωταγωνιστές θα παρουσιάσει από τη Νέα του Σκηνή στο θέατρο «Καμπέρειο» τη θεατρική παραγωγή «Αντιγόνη + Αντιγόνη». Πρόκειται για συρραφή κειμένων που επιμελήθηκαν οι Βασίλης Σιάφης και Γιολάντα Καπέρδα. Οι παραστάσεις του έργου θα ξεκινήσουν την Παρασκευή 31/1 και θα συνεχιστούν έως την Κυριακή 23/2/2014 στο θέατρο «Καμπέρειο» και θα δίνονται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή με ώρα έναρξης 9 μ.μ. Τιμές εισιτηρίων: 9 € το κανονικό και & 6 € το εκπτωτικό που περιλαμβάνει: μαθητές, φοιτητές, κατόχους κάρτας ανεργίας, μέλη ΚΑΠΗ και πολύτεκνους. Προπώληση εισιτηρίων στα καταστήματα Rock Shop (Πουτέτση 1α), Iris (Γρηγορίου Σακκά 20), και τα βιβλιοπωλεία Αναγνώστης (Πυρσινέλλα 11), Πρόκος (Κ. Κατσαδήμα 7). Οι παραστάσεις είναι ενταγμένες στο «Β’ Χειμερινό Θεατρικό Φεστιβάλ» που πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Πνευματικού Κέντρου. Χορηγός επικοινωνίας: Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων.
Συντελεστές της παράστασης είναι:
Επιμέλεια κειμένων: Βασίλης Σιάφης, Γιολάντα Καπέρδα
Σκηνοθεσία: Γιολάντα Καπέρδα
Σκηνικά κοστούμια: Αγγελική-Βασιλική Σιδέρη
Μουσική: Παναγιώτης Τέλλης
Κίνηση-χορογραφίες: Διοσυσία Φειδοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Γούλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελευθερία Πανταζή
Βοηθός φωτιστή: Νεκταρία Λαμπράκη
Διανομή:
Γιολάντα Καπέρδα: Αντιγόνη
Βασίλης Σιάφης: Κρέων
Σπύρος Βάρφης: Φρουρός
Ελευθερία Πανταζή: Πρόλογος, Αγγελιοφόρος,
Μαρία Νταλαούτη: Ευρυδίκη
Νίκος Μάνθος: Αίμων
Αγαθή Παππά: Ισμήνη, Άγγελος
Χορός: ο θίασος
Μουσικός επί σκηνής: Παναγιώτης Τέλλης
Φωτογραφίες: Μιχάλης Αράπογλου
Κατασκευή κοστουμιών: Χριστίνα Παππά
Λίγα λόγια για την παράσταση
Η παράσταση διαπραγματεύεται τις έννοιες της εξουσίας και της αντίστασης απέναντι στην εξουσία, της αλήθειας απέναντι στο ψέμα, της γυναίκας απέναντι στον άνδρα, του έρωτα και της αδελφικής αγάπης, της σύγκρουσης του ανθρώπινου με τον πολιτικό νόμο. Οι ήρωες -οράματα του Σοφοκλή συναντούν τους σύγχρονους ήρωες του Ανούιγ ωθώντας τους προς την «τραγική πράξη». Η παράσταση δεν έχει συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Θα μπορούσε να απευθύνεται και να αφορά εξίσου το χτες, το σήμερα και το αύριο. Είναι ένας ύμνος στη ζωή, το θάνατο και τον έρωτα.
Η υπόθεση του έργου
Μετά την μονομαχία του Πολυνείκη και του Ετεοκλή, των γιών του Οιδίποδα, στην έβδομη πύλη των Θηβών και τον αμοιβαίο θάνατό τους, ο Κρέοντας αναλαμβάνει την εξουσία της πόλης. Ως απόλυτος μονάρχης ανακοινώνει την αυθαίρετη απόφαση του να ταφεί ο Ετεοκλής με όλες τις τιμές που ταιριάζουν σε έναν υπερασπιστή της πατρίδας και να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, που θέλησε με στρατό να την κυριεύσει. Ποινή για τον παραβάτη της διαταγής ορίζεται κατηγορηματικά ο θάνατος. Η Αντιγόνη, τραγική αδερφή των σκοτωμένων, δηλώνει την σθεναρή απόφασή της να θάψει τον Πολυνείκη, παρακούοντας τον νόμο του βασιλιά κι αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πράξης της.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Θα δανειστώ την φράση του Ντέιβιντ Μάμετ: «Η επιτέλεση ενός μεγάλου άθλου απλά, στη σκηνή ή εκτός σκηνής, ονομάζεται ηρωισμός».
Νομίζω αυτό μ΄ απασχόλησε σ΄ όλη τη διάρκεια των πολύμηνων προβών:
To πως μπορείς να σταθείς «απλά» και να πεις τα λόγια σου στη σκηνή.
Το πώς μπορείς να κοιτάζεις «απλά» τον άλλον και να του πεις μια αλήθεια.
Το πώς μπορεί κάποιος να σηκωθεί από το κρεβάτι του μια μέρα και να κάνει μια ηρωική πράξη, «απλά» γιατί το απαιτούσε η περίσταση.
Το πώς μπορεί ο καθένας από μας να γίνει ήρωας επειδή έκανε «απλά» αυτό που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή.
Ίσως αυτός είναι ο βασικός λόγος που επέλεξα να ασχοληθώ και με τις δύο Αντιγόνες, αντιμετωπίζοντας την σύγχρονη Αντιγόνη του Ανούιγ σα «μεταμορφωτικό απόηχο» (για να δανειστώ την φράση του Τζωρτζ Στάινερ ) της Αντιγόνης του μεγάλου μας τραγικού Σοφοκλή.
Οι ήρωες του Σοφοκλή σε αυτή την παράσταση είναι μνήμες- οράματα που επισκέπτονται τους ήρωες του Ανούιγ για να τους ωθήσουν να εμπλακούν στο τραγικό. Είναι το «εν δυνάμει ηρωικό» που υπάρχει στην ουσία του καθένα μας. Και όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο Σέλερ «το τραγικό είναι πρωταρχικό συστατικό του ίδιου του σύμπαντος».
Θέλω να ευχαριστήσω από την καρδιά μου τους ηθοποιούς της παράστασης που δούλεψαν σκληρά, με αγάπη κι εμπιστοσύνη ο ένας για τον άλλον και κατόρθωσαν, ακόμη και αυτοί που παίζουν για πρώτη φορά, να σταθούν με θάρρος στη σκηνή και ν΄ αρθρώσουν τα λόγια τους απλά κι αληθινά.
Το μήνυμα της Αντιγόνης
Ήταν ένα χιονισμένο πανεπιστήμιο κάτω από τα Βραχώδη Όρη. Μόλις είχα τελειώσει μια ομιλία μου για την αρχαία ελληνική τραγωδία, όταν μια φοιτήτρια σήκωσε το μολύβι της. «Μας λέτε ποιο είναι το μήνυμα της Αντιγόνης;» To “παρακαλώ” ήταν άγνωστο στη συγχρονισμένη αυτή εκπρόσωπο της σπουδάζουσας νεολαίας, μα η ερώτηση της εξιλέωνε και με το παραπάνω. Τώρα εγώ, σαν φλύαρος Έλληνας, μη όντας συνηθισμένος στη μανία των Αμερικανών για τις επιγραμματικές συνταγές, έμεινα για μια στιγμή άναυδος. Σίγουρα, πιο εύκολο θα μου ήταν να ρητορεύω για ένα ημίωρο, παρά να συμπυκνώσω το νόημα του σοφόκλειου έργου σε μια φράση. Γι’ αυτό και είπα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. «Το δικαίωμα του ατόμου να επιλέγει την ελευθερία του». Η απάντηση θυμάμαι, ικανοποίησε. Είχε δημοκρατική χροιά και συνάμα, ήταν εύκολη να την θυμούνται. Κάτι ανάλογο με το «θέλουμε έρωτα και όχι πόλεμο». Ένα σλόγκαν! Τότε είχα μερικές αμφιβολίες για την εύκολη αυτή επιγραμματική διέξοδο. Τώρα δεν τις έχω πια. Νομίζω πως πραγματικά αυτό το βαθύτερο μήνυμα του Σοφοκλή: το δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέγει την ελευθερία του.
Αλέξης Σολομός (σημείωμα για την Αντιγόνη – Μπρεχτ)
