Γράφει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Ήταν κατά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης όταν ένα 17χρονο αγόρι που επισκέπτονταν τον θείο του, για να του ευχηθεί επί τη ευκαιρία της ονομαστικής του εορτής, που συνάντησε για πρώτη φορά έναν ευγενικό και τρυφερό κύριο, κορυφαίο τότε υπουργό της ΝΔ, ο οποίος αργότερα φρόντισε να μην στερηθεί η κοινωνία και η πολιτική το πολιτικο-οικογενειακό του «σπέρμα» – με την γνωστή και ευγενή έννοια της οικογενειοκρατίας, ασφαλώς… και πώς αλλιώς! Ο κύριος υπουργός ρωτά κάποια στιγμή το αγόρι: «Γιατί δεν έρχεσαι να τα πούμε, πιστεύεις αλήθεια πως θα καταφέρεις μόνος σου»; «Έτσι νομίζω», απαντά αμήχανα το αγόρι. «Ο άνθρωπος που δεν στηρίζεται, δεν γίνεται άνθρωπος», αποκρίνεται ο υπουργός και με ένα χαμόγελο και ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη απομακρύνθηκε από το αγόρι, που στο μεταξύ είχε μετουσιωθεί σε «στήλη άλατος».
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Το αγόρι μεγάλωνε και μεγάλωνε, ενώ η εξουσία άλλαζε χέρια μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά η απορία του δεν είχε ακόμη ικανοποιηθεί: τί (να) γίνεται, άραγε, ο άνθρωπος που δεν στηρίζεται; Γίνεται Μόγλης, πληροφορούμε σήμερα από το «Βήμα της Κυριακής» και ευγνωμοσύνη οφείλω στην άγνωστή μου κυρία Βασιλική Γ. Τζότζολα (1977), η οποία εξηγώντας τον ρουσφετολογικό διορισμό της στο ΚΕΠΕ (νομικός σύμβουλος) είπε και όρισε: «Άνθρωπος που δεν στηρίχθηκε από την ώρα που γεννήθηκε, κατάντησε Μόγλης». Έτσι εξηγούνται όλα! Τώρα επιτέλους κατάλαβε το αγόρι γιατί «βαδίζει», σκέφτεται και συμπεριφέρεται διαφορετικά από τους ανθρώπους στην Ελλάδα – όσους τέλος πάντων «φρόντισαν» να γίνουν άνθρωποι δια της γνωστής στην Ελλάδα «στηρίξεως».
Αν η κυρία Τζότζολα συνειδητοποιούσε τί πρόσφερε στην κοινωνιολογία με αυτή την διχοτομική κατηγοριοποίηση (άνθρωπος-Μόγλης) με αιτιατό μηχανισμό την οικογενειοκρατία, την νομενκλατούρα γενικότερα, την πατρωνία και το χυδαίο ρουσφέτι, θα ζητούσε στήριξη για υποψηφιότητα στα ανώτερα αξιώματα της πολιτείας! Τι λέω; Στήριξη για ένα σημαντικό διεθνές βραβείο και ένα αντίστοιχο πόστο που θα έκανε ασφαλώς όλους εμάς τους έλληνες (ανθρώπους και Μόγληδες) υπερήφανους!
Θεωρώντας υποχρέωσή μου να στηρίζω ανθρώπους σαν αυτήν την νεοδημοκράτισα, νέα γυναίκα, θα επιχειρούσα έναν ορισμό περί ανθρώπου για να καταλάβετε όλοι σε τί διαφέρει από τον Μόγλη – καί η κυρία καί ο άνθρωπος ασφαλώς! θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι άνθρωπος είναι το πλάσμα της οικογενειοκρατίας και του κομματισμού που απέβαλε ή μάλλον συνέπτυξε κατά μεγάλο μέρος την ελεύθερη και αδέσμευτη φύση του και πολιτική του βούληση, αναδημιουργώντας ένα περιβάλλον νομενκλατούρας, αυτό που ονομάζουμε στην Ελλάδα μας πολιτισμένο περιβάλλον. Πρόκειται για το περιβάλλον που αποκρυσταλλώνει αδιάρρηκτες σχέσεις ευνοιοκρατίας και διαπλοκής, ενώ προκαλεί (ανθρωπίνως) ροπή προς τη διαφθορά, η οποία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη χώρα μας!
Μόγληδες, από την άλλη, είναι τα υποκείμενα εκείνα που δεν πέτυχαν στη ζωή τους να γίνουν αντικείμενα του ανθρώπινου ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος ασφαλώς εκφράζεται υπευθύνως από την διάσταση του δικομματισμού και των «νταβάδων» κατά Καραμανλή, στα δημόσια πράγματα και στην αγορά. Πρόκειται στην ουσία για κάποια παιδιά που για διάφορους λόγους κοινωνικοπολιτικού αποκλεισμού (ευρύτερα κοινωνικούς, ταξικούς, ιδιοσυγκρασιακούς κλπ.) βρέθηκαν να ζουν από πολύ μικρή ηλικία ανάμεσα σε ένα εχθρικό στον ρουσφέτι και την πατρωνία περιβάλλον, χάνοντας στην ουσία την επαφή τους με τον τρέχοντα ελληνικό πολιτισμό. Αυτοί οι Μόγληδες είναι εκείνοι που τις προάλλες η αφεντιά μου αποκαλούσε παρίες, σε αντιδιαστολή με την «ευγενή τάξη» των νεόπλουτων.
Το χειρότερο για τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας είναι πως τελευταίως παράγονται πολλοί μόγληδες. Φτάσαμε, άκουσον- άκουσον, στα χρόνια της κρίσης (την εποχή της τρόικας) να ανακαλύπτουμε πως ακόμη και άνθρωποι με τα όλα τους, γόνοι γνωστών πολιτικών οικογενειών, πλήττονται – για την ακρίβεια προσβάλλονται – από το σύνδρομο του Μόγλη. Οι οικογένειές τους, που τους στήριξαν ασφαλώς με κάθε μέσο, έχουν , όπως μαθαίνω, βρεθεί σε απόγνωση, δεν ξέρουν τι να κάνουν με δαύτους! Μέχρι και «πινακίδες κυκλοφορίας» πλαστογραφούν – όχι οι οικογένειές τους, αλλά οι ίδιοι, οι μέχρι χτες άνθρωποι και σήμερα μόγληδες!
Μάλλον κάτι συμβαίνει με τους νευρώνες και τις μεταξύ τους συνάψεις, των ανθρώπων στην Ελλάδα τελευταία και άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν μόγληδες!!! Έτσι σχετικοποιείται και η ψυχιατρική άποψη που πολύ με προβλημάτιζε παλαιοτέρα! Σύμφωνα με αυτήν, αν κάποιος έχει ζήσει από μικρός μακριά από τον πολιτισμό της νομενκλατούρας και της διαπλοκής , δεν είναι έπειτα ικανός να ενταχθεί σ’ αυτόν. Σύμφωνοι, αλλά ακόμη κι αν αυτός έχει «φυσιολογική» ένταξη, αυτό δεν σημαίνει πως δεν κινδυνεύει από το σύνδρομο του Μόγλη, σε περιόδους κρίσεων όπως η Ελληνική! Δεν είναι αδύνατον από νεόπλουτος να καταλήξεις παρίας, στο βαθμό που η οικογένεια ή η «οικογένεια», «παρέα», «συμμορία» – πες το όπως θες – πάψει για δικούς της υποκειμενικούς λόγους ή αντικειμενικούς (δικαστική απειλή, για παράδειγμα ) να σε στηρίζει! Ιδού, πως μπορεί να καταντήσει ο άνθρωπος, στη σημερινή Ελλάδα, αγαπητέ αναγνώστη… ένας Μόγλης!
Κοιτάξτε, είναι νομίζω η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο που οι άνθρωποι του καλού κόσμου νοιώθουν να απειλούνται από μόγληδες. Τι συμβαίνει; Να σας πω: Η συγκεκριμένη διαδικασία πτώχευσης και φτωχοποίησης που έχει επιλεγεί ως στρατηγική από την τρόικα διαμορφώνει ένα παράδοξο πολιτικό περιβάλλον, το οποίο οδηγεί την μεταμοντέρνα Ελλάδα να βιώνει αντιδραστικώς και μερικώς σχέσεις πραγματικού συντεταγμένου κράτους, έστω και στιγμιαία. Σε ένα τέτοιο κράτος ως φυσιολογικοί άνθρωποι (πολίτες) θεωρούνται οι μόγληδες και μη-φυσιολογικοί οι άνθρωποι σαν την κυρία Τζότζολα. Έτσι, στιγμιαία σπάει το καθεστώς του ιμπεριαλιστικού αυτοκρατορισμού, ο οποίος χαρακτήριζε τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις στην Ελλάδα του άκρως προβληματικού «εθνικού-κράτους». Η δομή των σχέσεων στον ιμπεριαλιστικό αυτοκρατορισμό είναι η πατρωνία, ενώ σε ένα κανονικό, μοντέρνο κράτος ο χώρος δομείται από το «κράτος δικαίου» και ως καθεστώς αξιοκρατίας.
Καταλάβατε το παράδοξο; Φτάσαμε η μετατροπή της Ελλάδας σε Υποτελή Μετανεωτερική Πολιτεία να αναδεικνύει εμφατικώς κοινωνικοπολιτικές παθογένειες που δεν επέτρεψαν ποτέ στο ελληνικό κράτος να ολοκληρωθεί ως ευνομούμενη, αστικοδημοκρατική πλουραλιστική πολιτεία! Μόνον που τις αμαρτίες των ανθρώπων του ρουσφετιού και της γενικευμένης πατρωνίας πληρώνουν κεφαλαιωδώς σήμερα και πρωταρχικώς οι μόγληδες… και καλά άνθρωποι δεν λογαριάζονται αυτοί, είναι κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου, αλλά δεν είναι φριχτό να νοιώθουν επιπλέον και μαλάκες; Φροντίστε τουλάχιστον έλληνες-άνθρωποι να μην κάνετε τους έλληνες-μόγληδες της ευρύτερης κοινωνίας να αισθάνονται εντελώς μαλάκες! Για το καλό της πλουραλιστικής δημοκρατίας και το δικό σας, ομιλώ …
