Γράφει η Νεφέλη Π.Ζ., συγγραφέας
Πέρασαν και οι φετινές γιορτές και η επιστροφή στη ρουτίνα κάνει αισθητά την παρουσία της. Ένας μικρός απολογισμός με κάνει να συνειδητοποιώ ότι οι γιορτές μου άφησαν μια πίκρα…Μια μεγάλη πίκρα. Τις φετινές γιορτές τις βίωσα σαν μια πρόκληση προς τους αδύναμους. Σε μια χώρα που η ανεργία μαστίζει, οι άστεγοι αυξάνονται, η υποδομή σε κάθε δημόσιο φορέα είναι ανύπαρκτη πια και που οι αυτοκτονίες όλο και πληθαίνουν, στέκομαι στη μέση κοιτώντας εκείνους τους άλλους.
Εκείνους που εξακολουθούν να ζούν σα να μην τους άγγιξε τίποτα. Σα να μην συμβαίνουν όλα αυτά στην ίδια χώρα που κατοικούν και αυτοί. Πληρότητα λέει τα χιονοδρομικά καταλύματα στις γιορτές που πέρασαν. Κατάμεστα τα μπουζούκια, οι ταβέρνες, οι καφετέριες, τα κλαμπ. Ούτε θέση για παρκάρισμα δεν υπήρχε στα μεγάλα σουπερ μαρκετ για να μην πω για τα γνωστά σε όλους μας Jumbo, εκεί πια το αδιαχώρητο κάθε μέρα, όλη μέρα αδιάκοπα. Αυτά είδαν και κάποιοι πολιτικοί μας και είπανε να το ρίξουν έξω σε γνωστές/ους αιδούς, αφού σου λέει όλα βαίνουν καλώς, ο κόσμος μια χαρά περνάει και το παροιμιώδης πια «λεφτά υπάχρουν» επιβεβαίωνε πως ίσως όντως να υπάρχουν.
Συνεχίζοντας να στέκομαι στη μέση, ξανακοίταξα τους προαναφερθέντες. Οικογένειες με κομμένο ρεύμα, άνθρωποι που περίμεναν στωικά τη σειρά τους στα γεύματα αγάπης. Ασθενείς που δεν είχαν χρήματα να πάρουν τα φάρμακα τους. Απεγνωσμένους να ελπίζουν σε ένα θαύμα-κάποιοι-γιατί οι περισσότεροι έπαψαν να ελπίζουν στα θαύματα. Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους ξεπηδούσαν τα λεγόμενα bazaar αντί ελληνιστί παζάρια, προσκαλώντας τους ανθρώπους να συνδράμουν συμμετέχοντας έτσι σε μια καλή πράξη που θα καθησύχαζε λιγάκι την συνείδησή τους, αφού τα έσοδα των περισσοτέρων αυτών παζαριών πηγαίνανε σε ευπαθής ομάδες.
Η αλήθεια είναι πως μπερδεύτηκα και δεν ξέρω αν υπάρχει τελικά κρίση ή είναι όλα στο μυαλό μου. Δεν ξέρω μήπως τελικά το πολίτευμα αυτής της χώρας είναι η ολιγαρχία και δεν το πήραμε χαμπάρι. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι που οι πολίτες μοιάζουν μοιρασμένοι σε δυο κοινωνικά στρώματα. Της ευημερίας και της εξαθλίωσης. Των πλουσίων και των φτωχών. Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω ενοχές προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που οι φετινές γιορτές ήταν η κόλαση προσωποποιημένη. Προς όλα εκείνα τα παιδάκια που ο Αη Βασίλης δεν μπορούσε να τα επισκεφθεί γιατί όχι απλά δεν υπήρχε καμινάδα στο σπίτι τους, αλλά ούτε δείγμα από σωλήνα μιας ξυλόσομπας.
Η αλλοπρόσαλλη κατάσταση των φετινών γιορτών δεν ξέρω τελικά πως με έκανε να νιώθω…θλίψη, πίκρα, αποστασιοποίηση; Η ελπίδα μου παρ’όλα αυτά δεν χάθηκε και ας ξέρω πως αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει με την ίδια σκληρότητα. Και δεν χάθηκε γιατί πολλές φορές υπάρχουν άνθρωποι που μου έδειξαν πως υπάρχει εκεί έξω η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη, από λίγους, αλλά υπάρχει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλίμονο αν χαθεί και αυτή. Αλίμονο αν χαθεί το όραμα ενός καλύτερου αύριο. Μιας καλύτερης χρονιάς, την οποία σας εύχομαι από καρδιάς!
