«Δεν υπάρχει πόλεμος ή θεομηνία για να συνεισφέρουμε. Καλούμαστε, αντίθετα, να συνεισφέρουμε για τις ανύπαρκτες οικονομικές πολιτικές. Δεν θα πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα άλλων». Αυτά τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος σε συνέντευξή του με την ιδιότητα του προέδρου της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών, δίνοντας το “στίγμα” της θέσης που θα τηρήσει η Εκκλησία για τα όσα βλέπουν τελευταία το φως της δημοσιότητας σχετικά με τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο κ. Θεόκλητος έκανε μια μακρά ιστορική διαδρομή στην προσφορά της Εκκλησίας προς το ελληνικό κράτος, επισημαίνοντας ότι η σημερινή ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας, σύμφωνα με πρόσφατες τραπεζικές εκτιμήσεις, ανέρχεται σε 702.160.000 ευρώ, και τελικά τής έχει απομείνει μόνο το 4% της αρχικής της. Σε ό,τι αφορά τις μετοχές της, αυτές δεν ξεπερνούν τις 9 εκατομμύρια.
Επεσήμανε ότι “πολλές φορές το κράτος αφαίμαξε την περιουσία της Εκκλησίας”, με τελευταία το 1952, όταν υπογράφηκε και η σύμβαση που είναι σε ισχύ μέχρι σήμερα και προσδιόριζε τις υποχρεώσεις των δύο μερών. «Σήμερα -είπε- ξαναγίνεται μία προσπάθεια και θα έχουμε δυσάρεστα αποτελέσματα. Η επιβολή φόρων θα οδηγήσει τα εκκλησιαστικά πρόσωπα σε κατάσταση χρεοκοπίας.
Η Εκκλησία δεν θέλει να αρνηθεί τη συμμετοχή της στους φόρους, αλλά οι φόροι αυτοί θα πρέπει να είναι πάνω στην περιουσία που μπορεί να εκμεταλλευτεί η Εκκλησία και με όσα ισχύουν για τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Ο Νόμος μάς τοποθετεί στην ιδιότητα των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Δεν είμαστε ίδρυμα.
Είπα στον υπουργό ότι μας αδικεί, γιατί αγνοεί ότι η Εκκλησία συντηρεί πάνω από 800 ιδρύματα που προσφέρουν για ενδεείς της κοινωνίας. Και είναι παραπλανητικό να λένε ότι τα παίρνουν από την Εκκλησία για τους ενδεείς. Τα παίρνουν από τους ενδεείς για τους ενδεείς».
Οπως ανέφερε ο ίδιος, η Εκκλησία δεν έχει αντίρρηση να φορολογηθεί ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, όχι όμως ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, γιατί δεν είναι τέτοιο, ούτε είναι αυτός ο ρόλος της. Επανέλαβε δε, ότι θα ήταν προτιμότερο να έχει γίνει ο διαχωρισμός κράτους – Εκκλησίας.
«Μακάρι να είχε γίνει. Έτσι κι εγώ δεν θα είχα παπάδες που θα μου έλεγαν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Μπορεί να είχα λιγότερους, αλλά θα ήταν παπάδες. Φταίμε όμως κι εμείς. Γιατί πολλές φορές κάναμε από άμβωνα, πολιτική», κατέληξε ο κ. Θεόκλητος.
