Γράφει ο Βουλευτής Ιωαννίνων Θανάσης Οικονόμου
Έχει φτάσει το πολιτικό σύστημα στα όρια του; Έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι; Είναι τα τελευταία γεγονότα βίας λύση για τα προβλήματα, μέρος του προβλήματος ή διέξοδος αγανάκτησης; Όσο αυθόρμητα και να μας βγαίνουν οι πρώτες απαντήσεις, τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα δεν μπορεί παρά να μας προβληματίζουν και να μας προκαλούν δεύτερες σκέψεις.
Η αλήθεια είναι πως το πολιτικό σύστημα έκανε ό,τι μπορούσε για να αυτοδιασυρθεί. Πολύ φοβάμαι ότι ένα μέρος του συνεχίζει ακόμα. Η χαρακτηριστική ατιμωρησία πολιτικών και όχι μόνο, τρέφει την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος.
Αλλά δεν είναι μόνο η ατιμωρησία. Είναι επίσης η έλλειψη αυτοκριτικής και η πρόκληση του περί κοινού δικαίου αισθήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διεκδίκηση αναδρομικών από πρώην και εν ενεργεία Βουλευτές (που έχουν καταθέσει ατομικές ανακοπές για τη μη παραγραφή του αντίστοιχου δικαιώματός τους). Δεν στέκομαι στο «νόμιμο ή ηθικό» αυτής της διεκδίκησης. Στέκομαι σε μία άλλη πτυχή του θέματος: στη μη δημοσιοποίηση των ονομάτων, στο βαθμό που αυτή εκτρέφει στους πολίτες την αίσθηση της «συντεχνίας».
Το θέμα, όμως, δεν είναι να συμφωνήσουμε ή όχι για το αν η Βουλή λειτουργεί σαν «συντεχνία», για να το θέσω με τη σειρά μου εξίσου αφοριστικά. Το θέμα είναι ότι το πολιτικό σύστημα στερεί από τον εαυτό του την ύστατη ευκαιρία που έχει αυτή τη στιγμή: να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Όχι να αναζητήσει ήρωες, περισσότερο ή λιγότερο φοβισμένους. Το κριτήριο της διαφοροποίησής μας δεν μπορεί να είναι ποιος φοβάται να βγει στον κόσμο και ποιος δεν φοβάται. Ούτε αν είσαι νεότερος ή μεγαλύτερος σε ηλικία. Το κριτήριο οφείλει να είναι ο βαθμός προσφοράς, η χρησιμότητα και ο βαθμός εντιμότητας. Με ονοματεπώνυμο.
Είναι αυτονόητο πως για τη σημερινή κατάσταση και τα πεπραγμένα της Μεταπολίτευσης δεν ευθύνονται όλοι και στον ίδιο βαθμό. Οι λογικές της συλλογικής ευθύνης και της ισοπεδωτικής απλούστευσης ταιριάζουν σε εποχές και πολιτικές ολοκληρωτισμού. Σε κάθε περίπτωση δουλεύουν υπέρ της ατιμωρησίας ή ακόμα και της συγκάλυψης των πραγματικά υπευθύνων, λειτουργώντας ως πλυντήριο ξεπλύματος ευθυνών.
Η ισοπεδωτική σύγχυση, ο ανορθολογισμός και η εξισωτική αντίληψη είναι η πιο επικίνδυνη πτυχή των γεγονότων που βλέπουμε να διαδραματίζονται γύρω μας. Ιστορικά να θυμίσω ότι μόνο το 1964 το Ελληνικό Κοινοβούλιο καταλήφθηκε από την παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα -εποχές αποστασίας, παρακράτους που ξέρουμε που κατέληξαν.
Ζούμε μια ρευστή και πολύπλοκη πραγματικότητα. Το να αναζητούμε σωτήρες, να εξαφανίσουμε την αντιπροσωπευτικότητα, τα κόμματα, τη Βουλή ισοδυναμεί με άρνηση απέναντι στην ίδια την πραγματικότητα. Είναι η άρνηση να αντιμετωπίσουμε με ορθολογισμό τα προβλήματα μας και ορίσουμε ποιος και γιατί.
Η εμπειρία δείχνει ότι μόνο οι κοινωνίες που αντιμετώπισαν τα προβλήματά τους με ορθολογισμό, θάρρος, αποφασιστικότητα και δημοκρατική εμβάθυνση των θεσμών έβαλαν βάσεις και όρους για να ξεπεράσουν την όποια κρίση.
Όσοι, λοιπόν, σήμερα συμμετέχουμε στο δημόσιο διάλογο οφείλουμε να το κάνουμε με μεγαλύτερη σύνεση και σοφία. Με συναίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με τις ζωές μας και την ίδια τη χώρα.
Όσοι κατέχουμε δημόσια αξιώματα οφείλουμε να παραμερίσουμε απλουστευτικές λογικές και λαϊκισμούς. Οφείλουμε να καταθέσουμε θέσεις και προτάσεις για όλα. Να τα ξαναδούμε όλα απ’ την αρχή, με τόλμη και θάρρος. Να επιλέξουμε που θέλουμε να πάμε ως χώρα και πως θα πάμε μέχρι εκεί, τώρα. Κυρίως οφείλουμε να φέρουμε αποτέλεσμα, αυτό θέλει ο τόπος, δουλειά και αποτέλεσμα.
Με τη συνείδηση ότι ο καινούργιος τόπος που όλοι αναζητούμε, μπορεί να είναι μόνο ο τόπος μας όταν τον δούμε αλλιώς. Η Ελλάδα είμαστε όλοι εμείς. Είναι ότι είμαστε. Μπορεί να γίνει αυτό που θα αποφασίσουμε ότι θέλουμε να γίνουμε. Αυτή την φορά ας την οδηγήσουμε σωστά. Μακριά από ψευδαισθήσεις, λαϊκισμούς και υπερβολές. Κάπου κοντά στο μέτρο της.
