Στερνή μου γνώση

Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, Αρχειονόμος

Λαμβάνοντας το ερέθισμα από την εξαιρετική εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη «Το Κουτί της Πανδώρας» σχετικά με τις γερμανικές επανορθώσεις, δράττομαι να καταθέσω και γω την άποψή μου. Τώρα πια που η γνώση έγινε στερνή και ο κόμπος έφτασε στο χτένι, θυμηθήκαμε τις επανορθώσεις που δικαιούμαστε από την Γερμανία. Αναζητεί ο κύριος Βαξεβάνης, ένα γιατί! Γιατί η Ελλάδα δεν διεκδίκησε ποτέ αυτές τις επανορθώσεις; Δε νομίζω ότι αναζητεί αυτό. Το γιατί το ξέρουμε πια όλοι και αριστερά αλλά και δεξιά. Τις «πικάντικες» λεπτομέρειες της χρόνιας μη διεκδίκησης μάλλον αναζητεί. Ίσως γιατί πρέπει κάποτε να μάθουμε στην Ελλάδα να μιλάμε και με ονόματα! Περιγράφουμε όλοι τα πάντα, αλλά ποτέ με ονόματα.

Με αποτέλεσμα τα ίδια και τα ίδια ονόματα να «παράγουν» αντεθνικές και αντιλαϊκές πολιτικές διαχρονικά. Εγώ δεν ξέρω ονόματα. Τουλάχιστον δεν έχω απτές αποδείξεις για τα ονόματα που ξέρω. Δεν είναι η δουλειά μου. Μοναδικό μου όπλο αντίταξης είναι η ψήφος μου. Δεν τους τη χαρίζω. Ας επανέλθουμε στο γιατί. Η Ελλάδα δεν προχώρησε ποτέ στην δυναμική απαίτηση των αποζημιώσεων αυτών για έναν και μοναδικό λόγο! Ο οποίος άπτεται της δομής του νεοελληνικού κράτους ως ενός έξωθεν και αποκλείστηκα καθοδηγούμενου κράτους!

Ειδικότερα δε, της δομής του μετεμφυλιακού κράτους. Το οποίο δομήθηκε κάτω από τις «οδηγίες παύλα κατευθύνσεις» των γνωστών συμμάχων μας αγγλοαμερικάνων στη λογική της εξυπηρέτησης των γεωπολιτικών συμφερόντων υμών, αφενός και στην αντικομουνιστική παράνοια, αφετέρου. Στην κολυμπήθρα της αντικομουνιστικής προστασίας εξευμενίστικε πολύς γνωστός αλλά και άγνωστος κόσμος της μεταπολεμικής πολιτικής σκηνής. Πως είναι δυνατόν άνθρωποι που υπηρέτησαν και εξυπηρέτησαν τους Γερμανούς στην κατοχή και έκαναν περιουσίες να στραφούν εναντίον τους για μερικά «κουμμούνια» που σκοτώθηκαν στο Δίστομο;

Πόσα στελέχη των ταγμάτων ασφαλείας γνωρίζουμε σήμερα; Πόσοι δικάστηκαν μετά την απελευθέρωση; Πόσοι απ’ αυτούς στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό ισχυριζόμενοι ότι συμμάχησαν με τους κατακτητές προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο; Αυτή ήταν και η συλλογιστική της πλειονότητας των τότε δικαστικών αποφάσεων, όσων έγιναν. Η συντριπτική πλειοψηφία των δωσιλόγων και συνεργατών των Γερμανών απορροφήθηκε στον κρατικό μηχανισμό! Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο γιος τους δωσιλόγου πρωθυπουργού της κατοχής Ράλλη έγινε και αυτός πρωθυπουργός!!! Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο γιος με το πατέρα ή επειδή ήταν ο ένας έτσι σημαίνει ότι είναι και ο άλλος κλπ. Και θα έχετε απόλυτο δίκιο.

Αλλά αν έρθετε στη θέση του εγγονού ενός αντάρτη του ΕΛΑΣ που οδηγήθηκε στο ξερονήσι προς συνετισμόν, λόγω αμφιβόλων κοινωνικών φρονημάτων, τότε, πιστέψτε με θα σας πείραξε, όσο συμπαθής και αν ήταν ο Γεώργιος Ράλλης. Και τέτοια «εγγόνια» δυστυχώς υπήρξαν πολλά! Το χειρότερο όμως είναι ότι όλοι αυτοί «ευεργετημένοι» της κατοχής βρήκαν καταφύγιο στην παράταξη της δεξιάς αμαυρώνοντας την ιστορία και την πορεία της. Αλλά κι αυτή δεν έκανε και πολλά για να απεμπλακεί από αυτήν την «κατηγορία»!!!

Ως αποτέλεσμα αυτής της «δομής» ήταν να απωλέσουμε σημαντικά, δίκαια και νομικά κατοχυρωμένα επιχειρήματα διεκδίκησης των επανορθώσεων. Αναλογιστείτε ότι αναγνωρίσαμε τον ΕΛΑΣ το 1982!!! (ίσως η πιο σημαντική ενεργεία που έκανε το ΠΑΣΟΚ ποτέ). Αυτό σημαίνει ότι συντριπτική πλειοψηφία των αντιστασιακών δράσεων ποτέ δεν αναγνωρίστηκε και ως εκ τούτου ποτέ δεν «έπεσε» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως συνεισφορά της Ελλάδας στον αγώνα κατά του ναζισμού. Οι μάχες, τα σαμποτάζ, περιορισμός των στρατευμάτων κατοχής στις μεγάλες πόλεις, επίσημα δεν υπήρχαν! Η ελληνική αντίσταση περιορίστηκε στον Γοργοπόταμο και στην επίθεση του ΕΔΕΣ στην φρουρά της Μενίνας στη Θεσπρωτία!

Ο ΕΛΑΣ για δεκαετίες χαρακτηρίζονταν ως ληστοσυμμορίες (συνεχίστηκε ο όρος μέχρι το ’49). Δίδοντας έτσι τη νομική κάλυψη που χρειαζόταν οι Γερμανοί κατακτητές για να προβούν σε αντίποινα! Κάτι τέτοιο ορίζεται στη συνθήκη της Χάγης. Όταν ένας στρατός κατοχής δέχεται «άνανδρες» επιθέσεις από ανοργάνωτους σχηματισμούς έχει το δικαίωμα των αντιποίνων. Όλες οι θηριωδίες που διέπραξαν οι Γερμανοί ήταν μετά από επιθετική ενεργεία του ΕΛΑΣ!

Εκτός φυσικά απ’ αυτές που διαπράξαμε μόνοι μας, των ταγμάτων ασφαλείας δηλαδή, βλέπε Γιαννιτσά. Επίσημα , ακόμα και σήμερα, όσον αφορά στην αντιστασιακή δράση των χωρών βρισκόμαστε κάτω από την Αλβανία! Γιατί; Διότι ένα από τα κριτήρια ήταν ο αριθμός των μαχητών αλλά και οι πιστοποιημένες καταστροφές που υπέστη ο στρατός κατοχής. Ο δικός μας επίσημος αντιστασιακός σχηματισμός ήταν ο ΕΔΕΣ ο οποίος αριθμούσε γύρω στους 8.000 μαχητές και μόνο τον Οκτώβρη του ’44, λίγες μέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί, έφτασε τους 14.000! Ενώ ο Ενβέρ Χότζα είχε μαζί του 17.000 – 20.000 πιστοποιημένους μαχητές!

Το αντιλαμβάνεστε; Τώρα τι θα τους πούμε; Συγνώμη κάναμε λάθος; Ρε παιδιά είχαμε και το ΕΑΜ (με 2.000.000 μέλη) και τον ΕΛΑΣ με πάνω από 80.000 μαχητές! Και σκεφτείτε ότι όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις μαζί αριθμητικά ξεπερνούν όλες τις άλλες ακόμα και αυτή του Τίτο η οποία ήταν παλλαϊκή και πολυπληθείς!

Πετάξαμε στα σκουπίδια το αίμα τόσων ανθρώπων. Και τώρα ζητάμε τα ρέστα. Στερνή μου γνώση! Όσο οι επιταγές των ξένων συνοδεύονταν και με χρηματικές επιταγές δεν μας απασχολούσε το θέμα. Τώρα όμως που μας οδηγούν στη φτώχεια και στην εξαθλίωση ανασύραμε το αίτημα των επανορθώσεων! Ποιος να μας πάρει στα σοβαρά; Θα τολμήσει άραγε η ελληνική κυβέρνηση να φτάσει το θέμα στο διεθνές δικαστήριο; Σημαιοφόρος της προσπάθειας ο κος Καρατζαφέρης. Τι έγινε; Αναγνωρίζει την προσφορά του ΕΛΑΣ, τον ύποπτο ρόλο του παλατιού, το ξεπούλημα της χώρας από τους δωσιλογικούς μηχανισμούς που τη στελέχωσαν; Και μη χειρότερα…

Υ.Γ. Το 1982 κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης ο Ευάγγελος Αβέρωφ δήλωσε στη Βουλή ότι μ’ αυτό το νομοσχέδιο οι θύτες γίνονται θύματα!!! Δημόσια δηλώνω την αντίθεση μου σ’ αυτό το ατόπημα του αειμνήστου!!!