Και τώρα τι;

Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας

1η Δεκέμβρη σήμερα. Μπήκαμε επίσημα και φέτος στον εορταστικό μήνα του χρόνου. Όλα γύρω παραμένουν σκοτεινά. Ποιος τολμάει να «στολίσει» το σπίτι του με τα γνωστά κινέζικα λαμπιόνια? Ποιος καταχρεωμένος δήμος θα προβεί πάλι στις γνωστές «φωτεινές» υπερβολές? Τα «ετήσια» όνειρα των ανθρώπων χάθηκαν ανάμεσα στις αράδες του μνημονίου.

Το δώρο? Πως είπατε? Σε λίγο θα έρθουν τα τέλη κυκλοφορίας. Από πού θα καλυφθούν? Κάτι θα πρέπει να πάρουμε για τα παιδιά. Πως? Όχι βέβαια δεν θα διασκεδάσουμε. Ίσως ένα ταβερνάκι, μερικοί ούτε αυτό. Είναι και το πετρέλαιο. Άλλη πληγή.

Συμφωνώ, γίνομαι λαϊκιστής. Αλλά? Μήπως δεν είναι αυτά τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Άλλοι θα καταφύγουν στις πιστωτικές, άλλοι θα ψάξουν άλλες λύσεις  (μπαμπάδες, μαμάδες που έχουν λιγότερες ανάγκες). Και μετά, τι? Τίποτα. Και αν ήταν μόνο η οικονομική φτώχεια, κάπως θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί. Η ψυχική, η πνευματική φτώχεια όμως είναι ανυπέρβλητη.

Πως θα αντέξουμε χωρίς πρώτο τραπέζι, λουλούδια και ουίσκι? Πως θα αντέξουμε χωρίς κινητό, δεύτερο αυτοκίνητο, χειμερινές διακοπές, ένα κάρο παιχνίδια για τα παιδιά και όλες τις λοιπές σύγχρονες ανάγκες που έχουμε? Σίγουρα μπορούμε και χωρίς αυτά. Αλλά πρέπει? Πρέπει να γυρίσουμε 50 χρόνια πίσω ή πρέπει να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν? Αλήθεια δεν ξέρω. Όλα με ενοχλούν. Και το πισωγύρισμα,  αλλά και ο δυτικός υπερκαταναλωτισμός.

Το σίγουρο είναι ότι εδώ και σχεδόν ένα χρόνο ο ελληνικός λαός πιέζεται ασφυκτικά και συρρικνώνει τη δραστηριότητά του μέρα με τη μέρα. Παρατηρούσα τα νέα από την Ιρλανδία και αναρωτιόμουν. Άραγε και οι Ιρλανδοί υπερφόρτωσαν τον δημόσιο τομέα τους με πελατειακές προσλήψεις? Άραγε, έδιναν και αυτοί επιδοτήσεις στους αγρότες τους χωρίς να τους κατευθύνουν στην αναδιάρθρωση της παραγωγής τους? Είχαν και αυτοί υψηλούς μισθούς στις ΔΕΚΟ? Αν όχι, πως έφτασαν και αυτοί στο ίδιο σημείο με μας?  Αν ναι, τότε σημαίνει ότι όταν μοιράζονται λεφτά στο λαό καταστρέφεται η οικονομία?

Δεν συμφωνώ με το υπερδιογκωμένο δημόσιο που δεν παράγει τίποτα. Δεν συμφωνώ με τις συνεχόμενες επιδοτήσεις που επενδύονταν στα πρώτα τραπέζια. Αλλά, τελικά αυτά ήταν τα σοβαρά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που μας οδήγησαν στην κατάρρευση?  Οι χρηματοδοτήσεις από τους αναπτυξιακούς νόμους που επενδύθηκαν στο εξωτερικό, δεν είναι? Ο πολλαπλασιασμός του κόστους των μεγάλων έργων, δεν είναι? Οι σκοτεινές αμυντικές δαπάνες, δεν είναι? Οι εν γένει κρατικές δαπάνες, δεν είναι? Βέβαια όλα αυτά αφορούν σε λίγους γνωστούς αγνώστους με γραβάτα και όχι κουκούλα.

Ενώ όλα τα υπόλοιπα αφορούν και στοχεύουν όλους εμάς. Και εμείς? Τίποτα. Καμία διάθεση για διεκδίκηση. Πως βέβαια να διεκδικήσει κάποιος όταν «έγραψε» εκατοντάδες χιλιόμετρα στο πεζοδρόμιο κουνώντας τη σημαία του ενός ή του άλλου κόμματος μαζεύοντας σταυρούς και εξαργυρώνοντας τους «αγώνες» του με έναν διορισμό? Από δούλοι γίναμε πελάτες σ’αυτή τη χώρα. Κυρίαρχοι πότε θα γίνουμε? Και τώρα, τι?