Με αφορμή την υπόθεση του Αριστείδη Φλώρου και τις αποκαλύψεις σχετικά με τον τρόπο που πέτυχε αρχικά την αποφυλάκισή του, εξασφαλίζοντας ένα πιστοποιητικό αναπηρίας που αποδεικνύεται κίβδηλο, ας μας επιτραπούν λίγα σχόλια: Αυτή η περίπτωση πλαστογραφίας, που είχε ως σκοπό την εξαπάτηση του Συμβουλίου αποφυλακίσεων, δεν αφορά τους πραγματικά ανάπηρους-ες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα δημόσιο πρόσωπο προσπαθεί να ξεφύγει από τις ευθύνες του, προφασιζόμενο ισχυρό κλονισμό στην υγεία του. Κάτι τέτοιο έχει ως αποτέλεσμα ο κάθε ανάπηρος και ανάπηρη, που δίνουν έναν καθημερινό αγώνα ζωής, αλλά και σύσσωμο το αναπηρικό κίνημα, να μπαίνουν στο στόχαστρο, είτε ανθρώπων που είναι αποστασιοποιημένοι από την αναπηρία και δε γνωρίζουν την καθημερινή της κόλαση, είτε καλοθελητών, που σπεύδουν στην παραμικρή ευκαιρία να οξύνουν κάθε απάνθρωπο κοινωνικό αυτοματισμό.
Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο. Η ιδιαίτερη, όμως, μεταχείριση των σοβαρά πασχόντων ατόμων, που κρατούνται σε σωφρονιστικά ιδρύματα, είναι δείγμα πολιτισμού και δημοκρατίας και ως τέτοιο πρέπει να διαφυλαχθεί, ανεπηρέαστο από περιστατικά τύπου Φλώρου