Από το Μπάμπη Καψοκαβάδη, δημοσιογράφο
Καθημερινότητα? Χμμμμ…. Πόσο απλή και πόσο πολυσύνθετη λέξη συγχρόνως…!!!
Ξεκινάει από νωρίς το πρωί με μία κούπα αχνιστό καφέ και 2 τζούρες τσιγάρο…όχι κατ ανάγκη τα αγαπημένα σου, αρκεί οτιδήποτε βρεις για να ξεκινήσεις το πρωινό σου με τις κακές σου συνήθειες. Είναι η ώρα που προετοιμάζεσαι για ότι σε περιμένει στη συνέχεια…
Κοιτάς με τρόμο το πεταμένο στο κρεβάτι κινητό σου έτοιμο να χτυπήσει απειλητικά για τις πρώτες υποχρεώσεις της μέρας η για να σου θυμίσει το προηγούμενο βράδυ που μάλλον θες να ξεχάσεις, αν γίνεται, στα επόμενα πέντε λεπτά…μάταια όμως με τη σκέψη να πλανάται στα χθεσινά αναίσχυντα και τη φωνή του κατηγόρου να βουίζει λέγοντας σου δεν είσαι πια φοιτητής. Πως πέρασε έτσι ο καιρός? Τι έγινε? Ακόμα και το μέχρι πρότινος στέκι σου έκλεισε και στη θέση του στεγάζεται πλέον ένα κέντρο ιδιωτικής εκπαίδευσης…άθλιο συναίσθημα…αλλάζουν όλα γύρω σου και δεν προλαβαίνεις να τα ακολουθήσεις…
Και αυτή η σύντομη φιλοσοφική ανασκόπηση της ζωής σου διακόπτεται βιαίως από αυτό που φοβόσουν…μόλις ήρθε μήνυμα στο messenger «στις 10 συγκέντρωση στα γραφεία για την ολοκλήρωση του project».
Και ενώ η ώρα είναι 9 και τέταρτο τρέχεις φορώντας το φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο που φρόντισες επιμελώς από το προηγούμενο βράδυ όντας πολυάσχολος μεν, εργένης δε….΄
Βαριέμαι τα μεσημέρια
Συνεχίζεις τις κακές συνήθειες πίνοντας το καθιερωμένο εσπρεσάκι στο συνοικιακό μαγαζί της γειτονίας…Κάθεσαι μόνος στο σταντάκι, φάτσα κάρτα στην είσοδο του μαγαζιού βγάζοντας ενδόμυχα το επαρχιώτικο σου ψώνιο να φανείς στους άλλους και να μοιράζεσαι χαιρετούρες με λογής λογής τύπους και χαζοχαρούμενες γκόμενες που δε σου πάνε στο μυαλό ποιες είναι και ας σε γνωρίζουν αυτές καλά…
«Δε βαριέσαι…Άλλο ένα θεατράκι αναφωνείς» και συνεχίζεις να χαζεύεις το άθλιο ντεκόρ του καταστήματος και τον παράξενο μεσήλικα τυπά που διαβάζει ένθετο για το πάμε στοίχημα πίνοντας LATTE…Έχω αρχίσει να βαριέμαι και το τηλέφωνο δεν έχει χτυπήσει ακόμα….
H ώρα περνάει
Είναι ήδη απόγευμα και έχεις πάρει το δρόμο για την αγορά της πόλης περιδιαβαίνοντας τους καινούργιους πεζόδρομους στο κέντρο που φρόντισε η νέα δημοτική αρχή να κατασκευάσει, ρίχνοντας καμιά φευγαλέα ματιά στη βιτρίνα του μαγαζιού με τα πουκάμισα περιμένοντας το πολυπόθητο έμβασμα των επόμενων ημερών που θα σε κάνουν να το επισκεφθείς σύντομα…
«Ωραία η αίσθηση της προσμονής»…
Χαμένες στιγμές
Η σιχαμένη αίσθηση του χτύπου του τηλεφώνου αντικαταστάθηκε από την αγωνία…μερικές σύντομες ματιές στην οθόνη του νέου μου smartphone και μετά σιωπή. 4 μέρες πέρασαν και η Εύη, το καλό εκείνο κορίτσι που προοριζόταν να με ταξιδέψει στη νέα μου συναισθηματική περιπέτεια πουθενά.
«Μα καλά? Τι μπορεί να έκανα λάθος?»
«Γυναίκες…Ποτέ δεν μπορείς να βασιστείς, ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις…Άβυσσος η ψυχή τους τελικά…» ήταν τα τελευταία λόγια που πρόλαβα να ψελλίσω μέσα στη γραφικότητα της σκέψης μου όπως αυτή διακόπηκε από τον ήχο του sms… Ξενέρωσα όταν διάβασα τα λόγια του Θεόφιλου… Ηταν ήδη 8 και τέταρτο το βράδυ και ήθελε να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου η «κλάψα» του.
Η Τάνια τον παράτησε στα κρύα του λουτρού όταν αποφάσισε να επιστρέψει πίσω στην πόλη της τελειώνοντας τις σπουδές νοσηλευτικής. Η σχέση τους όπως μου έλεγε το τελευταίο διάστημα δεν ήταν και στα καλύτερα της. Συνεχόμενοι τσακωμοί, αθώα ψεματάκια που εξελίχθηκαν σε απροκάλυπτες ψεματάρες, καθώς και ψήλοι στα αυτιά του Θεόφιλου ότι τρώει κέρατο από τον κάγκουρα που δουλεύει P.R. στο κλασσικό μπαράκι που αράζουν οι δήθεν και οι νεόπλουτοι…
Φιλίες με ημερομηνία λήξης
Πόσες και πόσες ατελείωτες ώρες έχουμε περάσει μέσα στο facebook στο viber και σε αδιάκριτα μαγαζιά που κρυφακούν από τα διπλανά τραπέζια προσπαθώντας να περισώσουμε από τυχόν προβλήματα τον κολλητό μας ή να τον συμβουλευτούμε? Δεν μετριούνται ενδεχομένως…Και όσο θυμάμαι αυτόν τον Θεόφιλο…ώρες ώρες και στην καλύτερη των περιπτώσεων μου ανεβάζει τα σκατά στο κεφάλι.
Κάθε φορά προσπαθείς να του βάλεις κάτι μέσα στο κεφάλι και ούτε με λοβοτομή το πετυχαίνεις. Από την άλλη? Τον ακούς με τόση προσοχή να του δώσεις λύσεις και όταν τον χρειαστείς….άστο καλύτερα….σε γράφει στα παλιά του τα παπούτσια για να μην πω κάπου αλλού…χάρισμα του λοιπόν η κλάψα του…Ας τα βγάλει πέρα μόνος του με την πρώην-νυν κοπελιά του, δεν είμαι σε θέση να εκφορτώνομαι με προβλήματα άλλων και ας το θεωρούσα κάποτε σκόπιμο. Βλέπεις έχω δικά μου να λύσω και με μια κίνηση τοποθέτησα ξανά το κινητό μου στην τσέπη. Η Εύη δεν με πήρε ακόμα οπότε έχω χρόνο να πιω ένα τσιπουράκι να εξαγνιστώ για λίγη ώρα στη μοναξιά της σκέψης. Σκέφτομαι όμως….. ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΤΣΙ Η ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ?
ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΟΛΑ
Και εκεί που νομίζεις ότι είσαι και εσύ ένα κομμάτι αυτού του κόσμου τρως την αναλαμπή ότι οι πυξ λάξ και οι αδερφοί κατσιμήχα σε γνωρίζουν χρόνια (όχι από το στρατό σίγουρα) και γράφουν τραγούδια για την πάρτη σου… Το ραδιόφωνο σιγοπαίζει τραγούδια στο bistro που άραξα…σχετικά ταλαιπωρημένος από την πολυκοσμία, τα φώτα της πόλης και το αλκοόλ , έχω βουτήξει στο μουσικό ηχόχρωμα που πλαισιώνει το χώρο και τους στίχους των κομματιών, αρνούμενος να αποδεσμευτώ από τη λήθη και τη χαλαρωτική περιδίνηση της μοναξιάς.
Back to reality
Έχω χάσει την αίσθηση την αίσθηση του χρόνου. «Έχεις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια…γιατί το ίδιο story?» ,η πόλη φαίνεται τόσο μικρή που σε περιορίζει σε κάθε παράσταση. Τόσοι και τόσοι περνάνε καθημερινά από τη ζωή σου και πάλι αυτή η αίσθηση μοναξιάς να σε κατακλύζει . Μαλακίες … «Όλα στο μυαλό είναι», «Πάψε πάλι να παίζεις το παιχνίδι της αναίσχυντης συνομωσιολογίας».
Η ζωή είναι επαχθής και επονείδιστη όπως λέει και η ΖΩΉ στην ενημέρωση του ΣΚΑΙ και ας μη γουστάρει τη συχνότητα. «Όπα φίλε ξέφυγες…»
Η ώρα της παραφιλολογίας και μαλακίας δεν τελειώνει, έχεις χρόνο.
Άναψε ένα τσιγάρο να χαλαρώσεις γιατί η ώρα περνάει… Να το κάνω όμως εδώ ή πίσω από το μικρόφωνό?
Συνάντηση
Κάπου εδώ έσκασε και το περιβόητο κέρασμα. – «Βάλε μια σειρά στο παιδί και ένα ρακόμελο για μένα»…
-«Ρε σύ ?πάλι κουρούμπελο έγινες»?
Τι του λες τώρα? Τόσα χρόνια συνεργάτης, τόσο καιρό φίλος και δε σ’ αφήνει να χαρείς ούτε μια γουλιά πιόμα. Και όσο για το project? Τελείωσε πρωί πρωί. Λες και θα μπεκρουλιάσεις τόσο που αύριο θα σέρνεσαι αφήνοντας ένα εκατομμύριο δουλείες ξεκρέμαστες . Με ξέρει πως λειτουργώ και ακόμα συμπεριφέρεται σαν τον Μιγιάγκι στο Καράτε κιντ,με το ίδιο άνοδο υφάκι
Έτοιμος για το live
Παρήγγειλα πολύ γρήγορα ένα φραπεδάκι στο πλαστικό…άφησα και τα λεφτά πάνω στο μπαρ, αφού χαιρέτησα τυπικά το πιπίνι της φιλοσοφικής που χαλβάδιαζα στο απέναντι τραπέζι… Πήραμε το δρόμο για το ραδιόφωνο… Ήταν η ώρα της εκπομπής … Τόσα χρόνια δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός και πάντα η ίδια αίσθηση στην ψυχή να σε γεμίζει. Ταξίδι… Είναι ίδιο με το θάνατο και με τη ζωή συγχρόνως…Η ζωή, και οι εικόνες της μέρας περνάνε σαν φωτογραφικό καρέ από τον αμφιβληστροειδή σου… Σε περιμένει ένα δίωρο πολλά υποσχόμενο. Είναι το μοναδικό timing που πραγματικά βιώνεις τη ζωή απαλλαγμένος από την εικονική πραγματικότητα της καθημερινότητας.
On air
Εγώ και το μικρόφωνο έχουμε γίνει ένα…αράζω αναπαυτικά στην καρέκλα στο στούντιο…το Σήμα της εκπομπής έχει πέσει στα fm…ο ήχος στα μικρόφωνα ανεβαίνει…Μια γλυκιά καλησπέρα και οι σκηνές έχουν αρχίσει να ξεδιπλώνονται μαζί σου, στο δέκτη σου…ζούμε πλέον παρέα φίλη, φίλε….και να σου πω και κάτι? «Τελικά θα το κάνω εδώ… Πίσω από το μικρόφωνο» Τι λές?….
Εγώ εσύ και οι “ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ”. Μια γιορτή του ραδιοφώνου αυτό το Σάββατο από το απόγευμα έως το βράδυ. Η ιστορία σου ξεκινάει αλλά δεν τελειώνει ποτέ: Στο LAKE’S TAILOR (ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΚΑΛΑ)
Κακες συνήθειες….
Never ending story, never ending party
Ζωντανή ραδιοφωνική μετάδοση στο Giga FM 105,4